Ὁ χαρισματοῦχος, ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, Γέροντας Ἀναστάσιος Κουδουμιανός (1927-2.12.2013) (1), ὅταν ρωτήθηκε «Γιατί οἱ μεταπατερικοί θέλουν νά καταργήσουν τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων;», ἀπάντησε:
''Ἐπειδή θέλουν μιά ἐκκλησιαστική ζωή ἐνήδονη, τρυφηλή, χωρίς ἄσκηση. Θέλουν νά κάνουν τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό νοσοκομεῖο τῆς Ἐκκλησίας, μιά εὔκολη ἰδεοληψία, μιά νεοπροτεσταντική ἀγαπολογία. Ὅλα νά ἐξαντλοῦνται στό στεῖρο συναίσθημα καί νά μήν ἔχουν ἐπαφή ἀπό τό φωτεινό καρδιακό αἴσθημα. Ἡ ἀγάπη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι σταυρική. Eἶναι ἐπώδυνη. Κοστίζει. Mετέχεις μέ ἀσκητικό ἀγῶνα καθάρσεως στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη καί ἔπειτα τήν ἐκχυλίζεις καί στήν κτίση, ἔλλογη καί ἄλογη. Aὐτοί θέλουν νά μουσουλμανοποιήσουν πρακτικά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία.Ὅ,τι λένε οἱ μουσουλμάνοι: καλά νά περνᾶμε ἐδῶ, καλά καί στήν ἄλλη ζωή. Ἡδονή ἐδῶ, ἡδονή καί ἐκεῖ. Ὁπότε, δέν θέλουν τούς Πατέρες, γιατί δέν βρίσκουν τίποτα σ’ αὐτούς γιά νά θεμελιώσουν τίς νεοπροτεσταντικές ἀπόψεις τους. Θέλουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους, στοχαστές κ.λ.π. πού νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ τό ἔμβλημα τῆς ἀγάπης (δικαιολογώντας) τήν πεπτωκυΐα κατάστασή τους... Tούς εἶναι δηλαδή ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἐπειδή φοβοῦνται νά τά βάλλουν ἀπευθείας μέ τόν Ἐσταυρωμένο, πετροβολοῦν τήν σταύρωση ὡς μοναδική ὁδό σωτηρίας...''
 |
| Γέροντας Αναστάσιος Κουδουμιανός (1927-2013) |
Και συνεχίζει ο Γέροντας Αναστάσιος: ''Ονομάζω ανεπιφύλακτα τους μεταπατερικούς ''θεολόγους'' συγκεκαλυμμένους μουσουλμανους, όσο και αν φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός. Έχουν να επιδείξουν τα δυο χαρακτηριστικά της μουσουλμανικής θρησκείας: την αχαλίνωτη ηδονή των αισθήσεων, την οποία βάπτισαν αναστάσιμη χαρά της
Εκκλησίας και την βία στην μετάδοση των στοχασμών τους, που εκδηλώνεται με ειρωνείες και υπονοούμενα εις βάρος των διαφωνούντων, κάποτε δε και με απειλές και φωνασκίες... Και όλα αυτά τα σκέπασαν κάτω από θεόπνευστα λόγια του Αγίου Πορφυρίου, τα οποία σοφιστικώ το τρόπο απομονώνουν και παραποιούν...''
Εκκλησίας και την βία στην μετάδοση των στοχασμών τους, που εκδηλώνεται με ειρωνείες και υπονοούμενα εις βάρος των διαφωνούντων, κάποτε δε και με απειλές και φωνασκίες... Και όλα αυτά τα σκέπασαν κάτω από θεόπνευστα λόγια του Αγίου Πορφυρίου, τα οποία σοφιστικώ το τρόπο απομονώνουν και παραποιούν...''
και παρατηρεί ο πνευματικός και ιερομόναχος π.Σάββας Αγιορείτης: Άλλωστε και η όλη ζωή πολλών σύγχρονων ορθοδόξων νεοελλήνων (θεολόγων και μη), με τις τόσο διαδεδομένες προγαμιαίες-πολυγαμικές σχέσεις, δεν ομοιάζει με την ζωή των πολυγαμικών μουσουλμάνων; Γι' αυτό και η μεταπατερική ''θεολογία'', που μουσουλμανοποιεί την θεολογία μας, ''στεγάζει-δικαιολογεί'' την ήδη μουσουλμανοποιημένη ζωή πολλών ''ορθοδόξων''. (2)
***
(1): Ο μετέπειτα Γέροντας Αναστάσιος Κουδουμιανός γεννήθηκε στον Πανασό της Κρήτης στις 20.7.1927. Ο πατέρας του λεγόταν Νικόλαος και η μητέρα του Ελένη, η οποία έγινε αργότερα μοναχή της Αγίας μας Εκκλησίας.
Ή ευλαβέστατη μητέρα του, από νωρίς, μετάγγισε στα τέκνα της τη δύναμη της πίστεως και της προσευχής. Η παιδιόθεν κλίση του για την μοναχική ζωή έγινε πραγματικότητα με την είσοδό του, ως δόκιμου μοναχού, στην ι.μ. Βροντησίου στις 26.7.1957. Κατόπιν εγκαταβίωσε, για λίγο καιρό, στην ι.μ. Οδηγήτριας και μετέπειτα ενεγράφη ως δόκιμος στην ιερά μονή Κουδουμά.
Ή ευλαβέστατη μητέρα του, από νωρίς, μετάγγισε στα τέκνα της τη δύναμη της πίστεως και της προσευχής. Η παιδιόθεν κλίση του για την μοναχική ζωή έγινε πραγματικότητα με την είσοδό του, ως δόκιμου μοναχού, στην ι.μ. Βροντησίου στις 26.7.1957. Κατόπιν εγκαταβίωσε, για λίγο καιρό, στην ι.μ. Οδηγήτριας και μετέπειτα ενεγράφη ως δόκιμος στην ιερά μονή Κουδουμά.
Στις 12/8/1958, επί ηγουμενίας Άρχιμ. Αντωνίου Γεπεσάκη, εκπληρώθηκε ό θείος του πόθος και έκάρη Μοναχός, με το όνομα Αναστάσιος. Τον επόμενο χρόνο, δηλαδή στις 11/8/1959, χειροτονήθηκε διάκος στην Ί. Μονή της μετανοίας του, από τον Επίσκοπο Αρκαδίας Τιμόθεο και αργότερα Πρεσβύτερος.
Εμπνεύστηκε από τη ζωή παλαιοτέρων και έναρέτων Μαχών, όπως του Παρθενίου Ψαράκη, πνευματικού τέκνου των Αγίων Πατέρων Παρθενίου και Εύμενίου, τού Νικοδημου Καλιγιαννάκη και τού Εύμενίου Χαριτάκη. Υπήρξε ασκητής και συναγωνιστής τού ‘Οσίου Γέροντα Εύμενίου Σαριδάκη. Έζησε, επί 7 περίπου χρόνια, στο ί. Μετόχιο της ‘Ι. Μ. Κουδουμά, στόν Άγ. Ιωάννη πού βρίσκεται σέ παραλιακό χώρο. Εκεί διέμενε εντός σπηλαίου μέσα σέ απαράκλητες για τά ανθρώπινα μέτρα συνθήκες διαβίωσης. Την περίοδο αυτή είχε συνασκήτρια τη μητέρα του ή όποια, όπως προείπαμε, έκάρη Μοναχή με το όνομα Ευγενία.
Κατόπιν περιόδευσε σε Μονές του Αγίου Όρους. Για λόγους υγείας επανήλθε στην Κρήτη το 1974. Μετά από συνάντηση με το γνωστό του Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Τιμόθεο, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στις 24/11/1974. Ό Επίσκοπος Τιμόθεος του πρότεινε να επιλέξει μεταξύ τών Ενοριών Άντισκαρίου και Τσούτσουρου. Ό Γέροντας επέλεξε την Ενορία Τσούτσουρου στην οποία εφημέρευσε από το 1974 έως και τις 30/6/2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Επανήλθε στην Ί. Μονή της μετανοίας του μόνιμα το έτος 2002, όπου έζησε τον υπόλοιπο βίο του ασκητικά και σιωπηλά, «πλήρης χάριτος και Πνεύματος Αγίου», διδάσκων τον ανεκτίμητο λόγο της πατερικής παραδόσεως και απολαμβάνων τον απεριόριστο σεβασμό της αδελφότητας και τών προσκυνητών της Ί. Μονής, μέχρι της όσιακής τελευτής του, ή οποία επήλθε στις 2/12/2013.
(2) απόσπασμα από το βιβλίο: ''Εν Χριστώ Αγάπη ή Μεταπατερική Αγαπολογία; Ο Άγιος Πορφύριος απαντά...'' Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτη, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εδέσσης, 2018.
Εμπνεύστηκε από τη ζωή παλαιοτέρων και έναρέτων Μαχών, όπως του Παρθενίου Ψαράκη, πνευματικού τέκνου των Αγίων Πατέρων Παρθενίου και Εύμενίου, τού Νικοδημου Καλιγιαννάκη και τού Εύμενίου Χαριτάκη. Υπήρξε ασκητής και συναγωνιστής τού ‘Οσίου Γέροντα Εύμενίου Σαριδάκη. Έζησε, επί 7 περίπου χρόνια, στο ί. Μετόχιο της ‘Ι. Μ. Κουδουμά, στόν Άγ. Ιωάννη πού βρίσκεται σέ παραλιακό χώρο. Εκεί διέμενε εντός σπηλαίου μέσα σέ απαράκλητες για τά ανθρώπινα μέτρα συνθήκες διαβίωσης. Την περίοδο αυτή είχε συνασκήτρια τη μητέρα του ή όποια, όπως προείπαμε, έκάρη Μοναχή με το όνομα Ευγενία.
Κατόπιν περιόδευσε σε Μονές του Αγίου Όρους. Για λόγους υγείας επανήλθε στην Κρήτη το 1974. Μετά από συνάντηση με το γνωστό του Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Τιμόθεο, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στις 24/11/1974. Ό Επίσκοπος Τιμόθεος του πρότεινε να επιλέξει μεταξύ τών Ενοριών Άντισκαρίου και Τσούτσουρου. Ό Γέροντας επέλεξε την Ενορία Τσούτσουρου στην οποία εφημέρευσε από το 1974 έως και τις 30/6/2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Επανήλθε στην Ί. Μονή της μετανοίας του μόνιμα το έτος 2002, όπου έζησε τον υπόλοιπο βίο του ασκητικά και σιωπηλά, «πλήρης χάριτος και Πνεύματος Αγίου», διδάσκων τον ανεκτίμητο λόγο της πατερικής παραδόσεως και απολαμβάνων τον απεριόριστο σεβασμό της αδελφότητας και τών προσκυνητών της Ί. Μονής, μέχρι της όσιακής τελευτής του, ή οποία επήλθε στις 2/12/2013.
(2) απόσπασμα από το βιβλίο: ''Εν Χριστώ Αγάπη ή Μεταπατερική Αγαπολογία; Ο Άγιος Πορφύριος απαντά...'' Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτη, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εδέσσης, 2018.
Επιμέλεια: α.α.κ. (9.7.2019)
****
Βιβλιογραφία / πηγές:
-η ανωτέρω τοποθέτηση του Γέροντος Αναστασίου Κουδουμιανού προέρχεται από προσωπική μαρτυρία ιερέως-πνευματικού ο οποίος υπήρξε και πνευματικό τέκνο του οσίου. Πλέον τούτου η ανωτέρω μαρτυρία έχει καταγραφεί στο πόνημα του Αρχιμ. Σάββα Αγιορείτου: ''Εν
Χριστώ Αγάπη ή Μεταπατερική Αγαπολογία; Ο Άγιος Πορφύριος απαντά...'' έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εδέσσης, 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου