Επέτειος σήμερα του Μεγάλου Έπους του 1940.
79 χρόνια μετά είμαστε εδώ όσοι ζωντανοί, όσοι Ρωμηοί, όσων ''...νιώθουν για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό!...'' όπως σηνειώνει στο ποίημα του: ''Η προς την Πατρίδα αγάπη μου'' ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.
Έπος του 1940, ένα μεγαλείο, σελίδες ιστορικής Δόξης άφθορες και αιώνιες.
Ο γενναίος πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς λέγει το ΟΧΙ στο ιταμό τελεσίγραφο του Εμμανουέλε Γκράτσι. Οι Ιταλοί δεν τηρούν ούτε καν τα προσχήματα. Ενώ το τελεσίγραφο έληγε στις 6 π.μ. είχαν ήδη από τις 4 π.μ. προσβάλλει τα συνοριακά μας φυλάκια αλλά αποκρούσθησαν...
Ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Με οποιοδήποτε μέσο να φύγει για το μέτωπο, την πρώτη γραμμή.
Εκεί που ο Μέραρχος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης και οι λοιποί αξιωματικοί έδιναν ήδη τις πρώτες μάχες.
Οι ιστορίες εθελοντικής καταταγής και αυτοθυσίας άπειρες. Μου έλεγε η κυρά Ευαγγελία με καταγωγή από την Κάρπαθο ό,τι ο πατέρας της αν και είχε τρεις κόρες ανήλικες δήλωσε από την πρώτη ημέρα παρουσία και κατετάγη στο Σύνταγμα Δωδεκανησίων.
Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα
Τα παληκάρια μας στο μέτωπο, παιδιά 18, 19 και 20 χρονών πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Απλά παιδιά, του λαού μας. Ο τσοπάνης Γιώργος Γαϊτάνης* με καταγωγή από το χωριό Ανάληψη της ορεινής Τριχωνίδας υπηρετεί ως εύζωνας στο τρίτο τάγμα (ορμώμενο από το Μεσολόγγι).
Ένας Κουτσόβλαχος προδότης οδήγησε τους Ιταλούς από την αφύλαχτη στενωπό της Καραμπάλας. Λίγο ακόμη και θα υπερφαλάγγιζαν το Καλπάκι.
Το 3ο τάγμα μετά τον θάνατο του λοχαγού Χόρμοφα μένει ακέφαλο.
Ο Γιώργος όμως, αυτό το απλό παληκάρι έχει καρδιά Έλληνος. Κάνει τον σταυρό του, αρπάζει ένα οπλοπολυβόλο και φωνάζει να βρει τον υπολοχαγό. Άφοβα, από πέτρα σε πέτρα γυρίζωντας ανακαλύπτει τον λοχαγεύων, έναν έφεδρο άπειρο και απειροπόλεμο να καλύπτεται ανάμεσα σε δυο πέτρες.
Με την αιτωλοακαρνάνικη προφορά του, τού λέγει:
-Ντροπή σου, ορέ. Τι κάν'ς ιδώ ουρέ! Τι μ'τάλιγες τότε στου Μισουλόγγι, στου πιδίου ασκήσιουν; Ιδώ σι θέλω. Αν είσι γ'ναίκα να φουρέσης φουστάνια. Κι' αν είσαι άνδρας, μπροστά να πουλεμήσουμι.
Ο έφεδρος αξιωματικός από την ντροπή του, πήρε το όπλο και βγήκε μπροστά. Τα ηρωϊκά Ευζωνάκια του 3ου τάγματος αν και ''ακέφαλα'' από τον σκοτωμένο λοχαγό τους αντιστέκονται στην επίθεση των Ιταλών, που κύριο σκοπό έχουν να καταλάβουν την στενωπό, να υπερφαλαγγίσουν το Καλπάκι και να ξεχυθούν στον κάμπο των Σουδενών.
Η νύχτα επλησίασε και το 3ο τάγμα επέστρεψε στην αρχική του θέση. Όμως οι Ιταλοί επέμεναν και τους πήραν από κοντά.
Ο Γιώργος Γαϊτάνης όμως, αυτό το αμούστακο παιδί, ο 18χρονος βοσκός δεν χαμπαριάζει από αυτά. Διότι είχε δάσκαλο λεβέντη που του έμαθε για τον Χριστό, την Πατρίδα, τους Ήρωές μας...
Κάθισε πίσω από έναν θάμνο, κρύφτηκε καλά και ετοίμασε το οπλοπολυβόλο του.
Ο εχθρός προελαύνει και είναι ήδη στα 300 μέτρα.
Ο έφεδρος λοχαγός του λέγει: ''Ρίξε τους να φύγουμε''
Ο Γιώργης απαντά: ''Όχι, ιγώ θα κάτσου ιδώ''.
Ο εχθρός πλησιάζει στα 200 μέτρα.
Ο λοχαγός του λέει πάλι: ''Ρίξε τους σου λέγω και να πάμε''
Ο Γιώργης απαντά: ''Ιγώ δεν φεύγου σύπα. Αν σκιάζισι σύ άϊντε''.
Ο εχθρός τώρα στα 100 μέτρα.
Ο λοχαγός φωνάζει πλέον: ''Ρίξε τους, μωρέ, και θα μάς πιάσουν στα χέρια. Ακούς!''
Ο Γιώργης όμως εκεί, βράχος: ''Ορέ, συ μ' γίνηκες απόψε τσάμικους ταμπάκος. Μι ξιφουρτώνισι σ' λέου ή όχι!''
Οι Ιταλοί στα 50 μέτρα. Ο αξιωματικός έχει παλαβώσει με την ξεροκεφαλιά του Γιώργου. Δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει.
''Βρε, για όνομα του Θεού, του λέγει, σιγανά, ρίξε τους. Μας έπιασαν. Τι κάθεσαι;''
Ο Γιώργης απαντά: ''Πάβς σ' λέου, ή δεν πάβς. Θα του γυρίσου του όπλου κατά σένα''.
Ο Γιώργης είχε το σχέδιο του. Και βέβαια το θάρρος και την γενναιότητα των προγόνων του να το εκτελέσει. Άφησε τους Ιταλούς και πλησίασαν ως τα 20 μέτρα. Και τότε...
Τότε μίλησε η ψυχή του Εύζωνα Γιώργου μέσω του οπλοπολυβόλου...
Τους έριξε με την ψυχή του...
Οι Ιταλοί πανικοβλήθηκαν, σάστισαν...πίστεψαν ότι βρίσκονται προ επιτελικού σχεδίου του Ελληνικού Στρατηγίου. Άρχισαν να οπισθοχωρούν και όπου ''φύγει-φύγει''.
Οι Ιταλοί απέτυχαν εκείνη τη νύχτα να καταλάβουν την στενωπό της Καραμπάλας.
Την επομένη το Ελληνικό Σταρτηγείο έστειλε για ενίσχυση της στενωπού και το 2ο τάγμα, οπότε η κατάσταση σώθηκε.
Ήταν μόνον ο Γιώργης που κράτησε σαν άλλος Λεωνίδας την στενωπό μια ολόκληρη νύχτα.
Ένα 18χρονο παιδί, βοσκός στην βιοτή του αλλά με χρυσή καρδιά, τίμια χέρια και ανδρείο φρόνημα, πραγματικού Έλληνος.
α.α.κ. (28.10.2019)
* Τα σχετικά με τον εύζωνα Γιώργο Γαϊτάνη καταγράφει ο π.Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του ''Το θαύμα των Ελλήνων του Σαράντα'' (εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου). Ο ίδιος ο π.Χαράλαμπος, ως λαϊκός τότε είχε συμμετάσχει στο Έπος του 1940 και ανήκε σε τάγμα Ευζώνων. Είχε ίδια αντίληψη των γεγονότων που περιγράφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου