Λόγος περί Μετανοίας - υπακοής (και εξομολογήσεως) Α' μέρος

Λέει ένα λαϊκό σύγχρονο πανέμορφο τραγουδάκι, δεν θυμάμαι τον τραγουδιστή του, συγχωρείστε με: ‘’Ο έρωτας με έρωτα περνάει…’’ Σοφό και θεόπνευστο το άσμα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (347-407 μ.Χ.) λέει το ίδιο πράγμα με τα ίδια, σχεδόν, λόγια: ‘’ο Έρωτας νικιέται από έρωτα…’’ και εννοεί ολοφάνερα ο Θεόπνευστος Άγιος μας ότι όλοι οι ανθρώπινοι έρωτες ξεπερνιούνται μόνον από τον έρωτα προς τον Θεό. Δηλαδή τον Θεάνθρωπο Χριστό μας.

Συγχωρείστε με, να διασαφηνίσω λίγο τα λεγόμενα βασιζόμενος στην ορθόδοξη Θεόπνευστη Αγιοπατερική παράδοση, δηλαδή στην Θεόπνευστη πείρα των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ίδια, σταθερή, απαράλαχτη εδώ και 2.000 χρόνια. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είμαστε όλες τις εποχές -μετά την πτώση μας- οι ίδιοι, με τα ίδια αμαρτωλά πάθη και αδυναμίες. Η μοναδική μας εξέλιξη είναι μόνον τεχνολογική και αυτό το επιβεβαιώνει περίτρανα η ιστορική πραγματικότητα και η καθημερινή μας πείρα.

Για παράδειγμα πολεμάμε μεταξύ μας για τους ίδιους λόγους εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πάνω στη Γη μας μόνο που συνεχώς βελτιώνουμε τεχνολογικά τα πολεμικά μας εργαλεία (από πέτρες, τόξα, βέλη μέχρι πυρηνικές βόμβες).

Όλοι μας, μεταπτωτικά, έχουμε, ζούμε, βιώνουμε τρεις μορφές αγάπης:

Α. την συγγενική ή του αίματος, δηλαδή την αγάπη μεταξύ συγγενών (αδελφών, γονιών προς τα παιδιά τους, παιδιών προς τους γονείς κλπ). Είναι ολοφάνερο στον κοινό μέσο νου ότι αυτή η μορφή αγάπης είναι φυσική και αναμάρτητη και αγνή και την διαθέτουμε από ένστικτο όλοι μας, όπως και τα περισσότερα ζώα (πλην εξαιρέσεων-φίδια-χελώνες κλπ).

Β. η συναισθηματική ή χρησιμοθηρική ή συμφεροντολογική. Είναι ολοφάνερα χρησιμοθηρική και συμφεροντολογική γιατί έχει σαν βάση την ικανοποίηση από κοινού των μεταπτωτικών αμαρτωλών μας παθών (φιληδονίας, φιλαργυρίας, φιλοδοξίας, κακίας, μοχθηρίας, εκδίκησης, μνησικακίας, ζήλειας κλπ) όπως και μεταπτωτικών συμβατικών αναγκών όπως: πείνα, δίψα, αρρώστιες ψυχοσωματικές, φτώχεια, σωματικό θάνατο κλπ.

Για παράδειγμα τα μέλη μιας κοινής φιλικής παρέας, ενός επαγγελματικού κοινού συνόλου, μιας γειτονιάς, ενός δήμου, ενός πολιτικού κόμματος, μιας εταιρείας, ενός έθνους, ενός κράτους, μιας κυβερνητικής ή πολιτικής ομάδας, ενός στρατιωτικού σώματος, μιας αθλητικής επαγγελματικής ή ερασιτεχνικής ομάδας κλπ. Σε όλα αυτά τα κοινωνικά ομαδικά συστήματα, θεσμούς, δομές, χρησιμοποιούνται από κοινού νόμιμα ή παράνομα, θεμιτά ή αθέμιτα μέσα ικανοποίησης των διαφόρων κοινών συμφερόντων εις βάρος πάντοτε μιας αντίστοιχης κοινωνικής ομάδας με τα ίδια συμφέροντα και ανάγκες αλλά ‘’αντίπαλης’’, ‘’διάφορης’’, ξένης από τη δικιά μας. Μας είναι γνωστό ότι ο ίδιος θεμιτός ή όχι -νόμιμος ή όχι- ανταγωνισμός υφίσταται σε διαπροσωπικό επίπεδο σχέσεων. Ανταγωνιζόμαστε σε διαπροσωπικό επίπεδο για ένα πιάτο φαΐ, μια θέση εργασίας, έναν ερωτικό σύντροφο, αναγνώριση, φιλοδοξία, προβολή κ.ο.κ.

Γ. η φιλήδονη ή ερωτική ή σεξουαλική αγάπη. Βασίζεται στο μεταπτωτικό ζωώδες γενετήσιο ένστικτο, συνδυάζεται πάντοτε με κτητικότητα και εγωισμό και εκδηλώνεται με φυσική μεταπτωτική ετερόφυλη σεξουαλικότητα ή με την διεστραμμένη, παθολογική, ψυχοσωματική, ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα. Μοιάζει και συνδυάζεται πάντοτε με την συναισθηματική, συμφεροντολογική, χρησιμοθηρική
αγάπη. Αυτό αποδεικνύεται πανεύκολα γιατί όλοι μας ξέρουμε από τώρα ό,τι απαιτούμε ο ερωτικός μας σεξουαλικός μας σύντροφος να μας είναι ‘’πιστός’’, αποκλειστικά δικός μας, ‘’κτήμα’’ μας, εξ’ ού και η ερωτική ζήλεια και τα εγκλήματα ερωτικού πάθους και αντιζηλίας ή και ο αβάσταχτος πόνος μας όταν μας απατά ή μας εγκαταλείπει ο ερωτικός μας σύντροφος.

Οι Θεόπνευστοι ορθόδοξοι άγιοι μας, μάς τονίζουν, αγαπητικά, ταπεινά, ότι όλα τα μεταπτωτικά χαρακτηριστικά μας, δεν είναι φυσιολογικά. Αυτά τα μεταπτωτικά χαρακτηριστικά μας είναι τα λεγόμενα ψυχοσωματικά μας πάθη. Οι Άγιοι μας, μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ψυχοσωματικές, ανθρώπινες, μεταπτωτικές οντότητες. Ψυχή και σώμα αλληλοεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται σε ποσοστό περίπου 30% το σώμα και 70% η ψυχή μας στην όλη ψυχοσωματική οντότητα. Με αυτή την θεόπνευστη ορθόδοξη εμπειρία συμφωνεί και η σύγχρονη επιστήμη της γενετικής, κυρίως μετά την καταγραφή του ανθρώπινου γονιδιώματος που ολοκληρώθηκε επίσημα με διεθνή επιστημονική συνεργασία [1]από το 1990 έως το 2004 μ.Χ. (περίπου)

Σήμερα ξέρουμε ότι από τα 23.000-25.000 γονίδια μας (δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένος ο αριθμός), τα 900 μάς κληροδοτούν από γενιά σε γενιά αρρώστιες, φυσικά ταλέντα, εφέσεις καλές (όπως φιλοκαλλιτεχνία, διανοητικά χαρίσματα, επιστημονικά, ταλέντα κλπ.) και κακές εφέσεις και ροπές (προς μέθη, ναρκωτικά, σεξουαλικές διαστροφές, βίαιες συμπεριφορές κ.ο.κ.). Όλα τα καλά και κακά γενετικά κληροδοτήματα μας αποτελούν την λεγόμενη κυτταρική μνήμη και καθορίζουν -το προείπαμε- κατά 30% περίπου την όλη συμπεριφορά μας. Το υπόλοιπο 70% είναι επίκτητο. Εδώ επιτρέψτε μου, συγχωρείστε με, να υπενθυμίσω σε όλους μας την ορθόδοξη θεόπνευστη σχετική διδασκαλία.

Οι δαίμονες μεταπτωτικά, μάς υποβάλλουν το 95% περίπου των λογισμών που μάς έρχονται στην φαντασία μας, στο μυαλό μας. Το κάνουν τόσο παμπόνηρα και συγκεκαλυμμένα που νομίζουμε, από αφέλεια και άγνοια, ότι οι λογισμοί είναι δικοί μας. Με τους λογισμούς, οι δαίμονες, μάς προτρέπουν, να ικανοποιούμε τα ψυχοσωματικά αμαρτωλά μας πάθη (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία, κακία, μνησικακία κλπ.) Με αυτόν τον τρόπο, διώχνουμε την θεία χάρη, αμαρτάνοντας, δηλαδή ικανοποιώντας τα ψυχοσωματικά αμαρτωλά μας πάθη με λογισμούς, λόγους και πράξεις. Έτσι σταδιακά συνηθίζουμε στο κακό και γινόμαστε τόσο κακοί και πωρωμένοι που από ετούτη, την επίγεια ζωή μας και αιώνια να αρνούμεθα στον Χριστό μας, να μας αγιάζει. Είναι σαν να μας καλεί αιώνια ο Πατέρας μας και Ιατρός μας, ο Χριστός μας, να συναγελαζόμαστε αιώνια μαζί Του, σαν παιδιά Του, να απολαμβάνουμε την οικογενειακή Του θαλπωρή και αγάπη και εμείς εγωιστικά, πορωμένα, να Του το αρνούμαστε και να μένουμε ‘’κουρελήδες’’, ‘’νηστικοί’’, ‘’ανέστιοι’’, αιώνια έξω από το Βασιλικό Του ‘’τραπέζι’’ όπου συγχωράνε μαζί Του και συγχαίρουν όλοι οι Άγιοι Του Άγγελοι και Άνθρωποι.  

Οι δαίμονες για να μας φέρουν σε αυτό το αιώνιο δράμα, την αυτοκόλασή μας (σημ. με την έννοια ό,τι την επιλέγουμε οι ίδιοι) που προαναφέραμε, μάς οδηγούν σε διάφορους καθημερινούς τρόπους, δομές καθημερινής πρακτικής ζωής. Οι δομές αυτές πρακτικά χωρίζονται σε δυο μεγάλες ομάδες: τις λεγόμενες ‘’αριστερές’’ και ‘’δεξιές’’. Μην πάει ο νους μας σε πολιτικά κόμματα και ιδεολογίες. Καμία σχέση. Οι έννοιες είναι καθαρά θεολογικές.

Συγκεκριμένα αριστερές ονομάζονται οι χοντρές λεγόμενες αμαρτίες και αδικίες προς τους συνανθρώπους μας, με τις οποίες ικανοποιούνται αμαρτωλά μας ψυχοσωματικά πάθη (το 30% και 70% που προείπαμε). Αυτό το καταλαβαίνουμε και με τις ενοχές, που νιώθουμε όταν κάνουμε κάποιο κακό εις βάρος των άλλων. Μπορούμε να πούμε ότι οι ενοχές, οι τύψεις της συνειδήσεως μας, είναι η Χάρη του Χριστού μας, που την αισθανόμαστε να μας δείχνει την κακία μας, σαν αίσθηση ενοχής, σαν πρόγνωση της αυτοκόλασής μας.

Όσο πιο παιδιά, όσο πιο αθώοι είμαστε, τόσο πιο αισθητά νιώθουμε αυτή την ένοχη συνείδηση –Χάρη Θεού- που μας προτρέπει σε μετάνοια. Όσο μεγαλώνουμε, πονηρεύουμε και προσπαθούμε να απωθούμε αυτή την ενοχή στο υποσυνείδητό μας, στο βάθος της ψυχής μας, με φθηνές δικαιολογίες ό,τι: ότι κάνουμε είναι φυσιολογικό και αναμάρτητο ή ότι το κάνουν και όλοι οι συνάνθρωποί μας, συνηθίζεται, είναι του συρμού κλπ.

Δεξιές δαιμονοκίνητες καθημερινές δομές αμαρτωλότητας είναι οι διάφορες αιρέσεις (ετεροδοξίες) ή οι μη χριστιανικές θρησκείες όπως ισλαμισμός, βουδισμός, ταοϊσμός[2], μαγεία –λευκή και μαύρη- αθεΐα κ.ο.κ. Σε όλες τις αιρέσεις και μη χριστιανικές θρησκείες (=αλλοδοξίες) τα δόγματά τους εκφράζουν και στηρίζουν καθημερινή πρακτική αμετανόητη αμαρτωλότητα κρυμμένη, καμουφλαρισμένη με θρησκευτικό προσωπείο, ‘’μάσκα’’. Για παράδειγμα όλες ανεξαιρέτως οι αιρέσεις (ετεροδοξίες) ικανοποιούν εξωτερικό, επιφανειακό, εγωιστικό, φαρισαϊσμό δηλαδή ηθικισμό και ευσεβισμό (=καλές εξωτερικές ηθικές και ευσεβείς πράξεις χωρίς βαθύ εσωτερικό ψυχοσωματικό αγιασμό), ήτοι μεταμόρφωση (αγιοποίηση) των αμαρτωλών μας ψυχοσωματικών παθών. Στις χριστιανικές αιρέσεις (ετεροδοξίες), στις αλλοδοξίες με πρόφαση τις συγκεκριμένες δογματικές συνειδήσεις των αλλοδοξιών ή των ετεροδοξιών δικαιολογούμε χονδρά αμαρτήματα και αδικίες εις βάρος των συνανθρώπων μας, που αντιβαίνουν ακόμη και στην συνείδησή μας (π.χ. ο φονταμενταλιστής ισλαμιστής δικαιολογεί στον εαυτό του να κάνει φοβερά εγκλήματα κατά των συνανθρώπων του όπως τρομοκρατικές ενέργειες (Isis κλπ)

Με όλες αυτές τις ‘’αριστερές’’ και ‘’δεξιές’’ αμετανόητες αμαρτωλότητες καταντούμε σταδιακά επίγεια και επουράνια ολοένα και περισσότερο εξελισσόμενα αυτο-δαιμονοποιούμενα τέρατα. Πωρωμένα, αυτοκολαζόμενα, αμετανόητα, αδύναμα να αγαπήσουμε Θεό και συνανθρώπους. Να η επίγεια και αιώνια αυτοκόλαση μας.

Έρχεται λοιπόν ο Θεάνθρωπος Χριστός μας, που είναι Πατέρας μας και Γιατρός μας και ταπεινά, αγαπητικά, μάς προτρέπει με τα ακόλουθα:

‘’Καλά μου παιδάκια πολύ σας αγαπώ. Τόσο, που ένα δις φορές να θέλετε να με ξανασταυρώσετε με χαρά θα το υπομείνω, θα το επιτρέψω. Σας αγαπώ σαν μανικός εραστής. Είμαι ερωτευμένος, τώρα και αιώνια με όλα μου τα λογικά πλάσματα ανεξαιρέτως: Αγγέλους, δαίμονες, κολασμένους ανθρώπους, αγίους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους. Σας παρακαλώ τώρα και αιώνια ‘’γονυπετής’’, αν θέλετε να με αφήνετε να σας αγιοποιώ όλο και περισσότερο, εξελικτικά, αιώνια. Δυστυχώς μερικοί από σας, τα λογικά μου δημιουργήματα, δεν θέλουν, μού αρνούνται πεισματικά, εγωιστικά, πορωμένα, επίμονα, να με αφήσουν να τους αγιοποιώ και σοφοποιώ αιώνια. Τέτοιοι, δυστυχώς γι’ αυτούς είναι οι δαίμονες και οι κολασμένοι. Έτσι ενώ Εγώ αγαπώ αιώνια εξίσου αγίους, αγγέλους, ανθρώπους, δαίμονες, και κολασμένους ανθρώπους, -οι δαίμονες όμως και οι κολασμένοι- αρνούνται την αγάπη μου, με μισούν και αλληλομισούνται.

Έτσι ενώ στέλνω σε όλους την ίδια Άκτιστη Ενέργεια Μου, το ίδιο Άκτιστο Φως Μου, γεμάτο τέλεια ταπεινή αγάπη σε όλα μου τα λογικά δημιουργήματα για άλλα από αυτά είμαι ο Παράδεισός τους (Άγιοι Άγγελοι και Άνθρωποι) και για άλλα η κόλασή τους, το βάσανό τους το αιώνιο (Δαίμονες και κολασμένοι).

Δεν φταίω εγώ για όσους αποτελώ βάσανο, το επιλέγουν κάθε στιγμή της αιωνιότητας τους οι ίδιοι (Δαίμονες και κολασμένοι). Λέγω αιωνιότητα και το τονίζω γιατί όλα μου τα δημιουργήματα (λογικά και άλογα) –άλογα είναι η άλογη κτίση δηλαδή τα υλικά quanta[3] με τα οποία συνέχω και συγκροτώ άμεσα χωρίς φυσικούς νόμους όλο το υλικό άλογο, άψυχο σύμπαν με τα 2 τρις περίπου Γαλαξίες του, που δημιούργησα, από το μηδέν, το τίποτε, εδώ και 13,8 δις χρόνια[4].

(θα ολοκληρωθεί με το Β' μέρος)

μοναχός Ιωάννης (εκ Μακεδονίας)

---

[1] Συνεργάστηκαν διεθνώς επιστήμονες: βιολόγοι, χημικοί, ιατροί κλπ για την αποκωδικοποίησή του. Πρώτη σχετική δημοσίευση τον Φεβρουάριο του 2001 από το Human Genome Project. Η ολοκλήρωση του έργου της αλληλουχίας του ανθρώπινου γονιδιώματος δημοσιεύτηκε στο Completion of the Human Genome Project Sequence το 2004.

Το ανθρώπινο γονιδίωμα ήταν το πρώτο από όλα τα σπονδυλωτά του οποίου ολοκληρώθηκε η αλληλουχία. Μέχρι το 2012, έχει ολοκληρωθεί η αλληλουχία σε χιλιάδες ανθρώπινα γονιδιώματα και σε πολλά περισσότερα έχει χαρτογραφηθεί σε χαμηλότερα επίπεδα ανάλυσης. Τον Ιούνιο του 2016, ανακοινώθηκε επίσημα το (Human Genome Project - Write ή HGP-Write), ένα σχέδιο σύνθεσης του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Για περισσότερα βλέπε για το ανθρώπινο γονιδίωμα στην Wikipedia. 

[2] Ταοϊσμός=η κινέζικη εκδοχή του Βουδισμού (ΤΑΟ=δρόμος σωτηρίας)

[3] Quantum (plural: quanta) is the minimum amount of any physical entity (physical property) involved in an interaction. Στην φυσική, ο όρος κβάντο ή κβάντουμ αναφέρεται σε μια αδιάστατη μονάδα ποσότητας, ένα "ποσό από κάτι". Είναι δηλαδή η μικρότερη δυνατή μονάδα της «έννοιας» στην οποία αναφέρεται και όλες οι ποσότητες αυτής της έννοιας είναι πάντα ακέραια πολλαπλάσια αυτής της μονάδας. Δεν μπορούν να υπάρξουν δεκαδικές ποσότητες. Βλέπε περισσότερα: https://en.wikipedia.org/wiki/Quantum

[4] Στο συγκεκριμένο η Αστροφυσική επιστήμη και η Ορθόδοξη Θεολογία ταυτίζονται, διότι και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991) διαβεβαίωνε –σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία πνευματικού του τέκνου-  ό,τι ο Αγιοτριαδικός Θεός εδημιούργησε το άλογο, υλικό σύμπαν, πριν από, λίγο λιγότερο, από 15 δισεκατομμύρια χρόνια.