Δήλωση Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ροδόπη: «Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος Θεολόγος της χριστιανοσύνης, όπως επεσήμανε και ο Πάπας Φραγκίσκος»!!!
Σχόλιο: τον βολεύει τον πανούργο Πάπα η «Θεολογία» του Περγάμου γιατί κατοχυρώνει το πρωτείο του… Μέχρι τώρα, επικαλούνταν την διαδοχή Πέτρου για να στηρίξουν την κακοδοξία του πρωτείου. Τώρα, τους ήρθε «βούτυρο στο ψωμί» η αρτιφανής αιρετίζουσα θεωρία του Περγάμου, ότι υπάρχει προβάδισμα, ήτοι η «Μοναρχία» του Πατρός στην Τριαδική Θεότητα!!! Οπότε, αντανακλάται στη ζωή της Εκκλησίας, η δήθεν ιεραρχική δομή που επικρατεί στα πρόσωπα της Τριαδικής Θεότητας! Ακόμη και Μουσουλμάνοι Μουλάδες στη Θράκη, έχουν ηχογραφηθεί και εγκωμιάζουν τον Περγάμου, ως τον συγγενικότερο «Θεολόγο» της χριστιανοσύνης στην δική τους πίστη, αφού αποδέχεται την μοναρχία του Αλλάχ!!!
Υπάρχει και άλλη κρυφή αλλά δυνατή αιτιολογία για τον εκθειασμό του Περγάμου από τον Πάπα. Αντέγραψε ο Περγάμου τις θέσεις του προηγούμενου Πάπα Βενέδικτου Ράτσιγκερ περί προσώπου και τις μετέφερε στην ορθόδοξη Θεολογία. Ο Γιανναράς είχε πηγή τον Χάιντενγερ και Ρώσσους Θεολόγους στις θέσεις του περί προσώπου και ο Ζηζιούλας τον Ράτσιγκερ και δύο κυρίως ακόμη… Οι Λατίνοι, τέλη του 19ου αιώνα, πιεζόμενοι από τον διαφωτισμό και τον υπαρξισμό, θεώρησαν καλό να επανερμηνεύσουν τον Θωμά τον Ακινάτη και να καταλήξουν στην υπερθεώρηση της αξίας του βλάσφημου δόγματος actus purus για να δώσουν απάντηση στις υπαρξιακές αναζητήσεις. Κάποιες θέσεις του Ακινάτη, τις επέβαλλαν αναγκαστικά στις «θεολογικές» σπουδές και στην δομική βάση του σαθρού τους συστήματος. Κυρίως, το ακοινώνητο της ενέργειας του Θεού από τον άνθρωπο, αφού ταυτίζεται η ουσία και η ενέργεια στο Θεό και είναι αμέθεκτος συνολικά, ονομαζόμενη «καθαρά ενέργεια».
 |
| Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς 1296 - 14 Νοεμβρίου 1359 |
Ο Περγάμου, τους διευκόλυνε στις θέσεις τους αυτές. Μαρτυρία σημαντική ο ευπρεπής αλλά και δριμύς έλεγχος που εξαπέλυσε δημοσίως εναντίον του, Μητροπολίτης της Βορείου Ελλάδος από την Καντιωτική φύτρα, ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος Αβαγιανός. Ήταν λίγο μετά από μια σύναξη των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου και με αφορμή όσα είπε ή υπενόησε εις βάρος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο «πολύς» εν στοχασμώ Περγάμου Ζηζιούλας…
Αργότερα, βλέποντας οι Παπικοί, το ατελέσφορο αυτής της θεωρίας, πιεζόμενοι από τον φιλελευθερισμό που επικράτησε στη Δύση και τον αμοραλισμό στον οποίο κατέληξε, άρχισαν να επαναπροσεγγίζουν την πηγή της Θωμιστικής «Θεολογίας» τους και να μιλάνε για το πρόσωπο του Χριστού και κατά προέκταση για την υπέρτατη αξία του προσώπου. Θεωρούν ότι ταυτίζεται το πρόσωπο και η υπαρξιακή αγάπη, ότι η αγάπη είναι ταυτόσημη έννοια με τον τρόπο υπάρξεως και ότι το είναι του Θεού είναι η αγάπη. Ανάγουν δηλαδή όλα αυτά στην Τριαδική Θεότητα για να δικαιολογήσουν την όποια «αγαπητική» κατάφαση του προσώπου στις «ελεύθερες» επιλογές της δικής του αυτοδιάθεσης… Αυτό είναι Βαρλααμισμός και Νικολαϊτισμός μαζί. Η ορθόδοξη Θεολογία εξ’ εμπειρίας γνωρίζει ότι η αγάπη είναι άκτιστη ενέργεια του Θεού και όχι το βαθύτερο είναι Του, η ουσιώδης ποιότητά Του. Εδώ έχουμε θεωρίες Ράτζιγκερ, Ράνερ, Κάσπερ και ετέρων τινών…
Αυτά, τώρα, τα βολικά στη μεταπατερική σκέψη στοχαστικά ρήματα, υιοθέτησε και σέρβιρε στην Ανατολή ο Περγάμου Ιωάννης! Οπότε, του έχουν τριπλή υποχρέωση:
- Η μοναρχία του Πατρός (τεκμηριώνει το Παπικό πρωτείο)
- Η θεωρία περί «καθαράς ενέργειας» στον Θεό, βάσει του Ακινάτη, ακοινώνητης από τον άνθρωπο (δικαιολογεί τον Σχολαστικισμό)
- Η περί προσώπου θεωρία (υποβαστάζει και ερμηνεύει τον Θωμιστικό λεγόμενο Περσοναλισμό).
Πώς να μην είναι γι’ αυτούς ο μεγαλύτερος «Θεολόγος»στην Ακαδημαϊκή χριστιανοσύνη; Έρχεται, τώρα, ο «ορθόδοξος» Βαρθολομαίος, και επειδή είναι ποτισμένος από τον σχολαστικισμό, σε βαθμό να καταδιώκει τον όντως μέγιστο των Θεολόγων π. Ιωάννη Ρωμανίδη (και εν τω προσώπω του τον ησυχασμό ως ρήτρα της ακραιφνούς Θεολογίας) και επικροτεί την άποψη του αιρεσιάρχη Πάπα, που δεν μιλάει ποτέ άνευ σκοπιμότητος, αλλά οβιδιάζεται και ροκανίζει τα θεμέλια της αληθούς πίστεως και Θεογνωσίας.
Δεν υπάρχουν νουνεχείς, θεολογικά εγκρατείς και παρρησιασμένοι Ιεράρχες στο Φανάρι, ώστε να συγκρατήσουν τον ηλικιωμένο Πατριάρχη από αυτά τα φοβερά ολισθήματα; Ποιος θα του υπενθυμίσει ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» και αυτές είναι «τα όρια, α οι Πατέρες ημών έθεντο;». Ο ίδιος δήλωσε στο Κολυμβάρι ότι δεν ξέρει και πολλά πράγματα από Θεολογία. Ας μη θεωρεί τις διαχωριστικές δικλείδες, ανούσια λεπτομερειακά θέματα, ως συνήθως εκφράζεται, αλλά ως ασφαλή όρια μεταξύ της Ζωής και του Θανάτου…
Θα λογοδοτήσει και αυτός ενώπιον του Αρχιποίμενος και μάλιστα αυστηρότερα απ’ όλους, όσο και αν «κνήθουν την ακοήν του» οι ηδύμολπες σειρήνες των καιροσκοπικών προδιαθέσεων και των ναρκισσιστικών αποτελεσμάτων, ότι τάχατες τυγχάνει μοναδικός και ανεπανάληπτος ηγέτης της Εκκλησίας και φωστήρας της Οικουμένης…
Ένα άλλο πλάνο του Βικάριους Κρίστυ. Παναγιώτατε «μέμνησο ότι θνητός ει» και δη με μέγιστο φορτίο ευθυνών και θεόσταλτων επαγγελιών για το «τί μέλλει γενέσθαι εν ημέρα αδεκάστου ετάσεως». Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος…
μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου