Κύριοι υποκινητές των αμαρτωλών
λογισμών μας είναι οι Δαίμονες διότι μάς μισούν παράφορα. Οι Δαίμονες μάς
προτρέπουν δια φανταστικών λογισμών και εικόνων στο να ικανοποιούμε τα αμαρτωλά
μας πάθη, που ακροθιγώς προαναφέραμε. Απώτερος δαιμονικός σκοπός είναι να
αμαρτάνουμε δια βίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απωθούμε συνεχώς την Θεία
Χάρη, για να μην ελεγχόμεθα από αυτή -την Θεία Χάρη- συνειδησιακά. Έτσι,
σταδιακά, πορωνόμαστε τόσο πολύ, που στο τέλος της επίγειας ζωής μας να μισούμε
τόσο πολύ Χριστό, Θεοτόκο, Αγίους και αγιασμό, που να αρνιόμαστε -μεταθανάτια
και αιώνια- να μας αγιάζει ο Χριστός και να βιώνουμε την Άκτιστη Θεία Του ενέργεια
σαν κόλαση (φωτιά, σκοτάδι, βάσανο, μοναξιά κλπ) – και όχι σαν αγιοποιό
και σοφοποιό -αιώνια και εξελικτικά- Παράδεισο φωτός, αγάπης κλπ.
Με τους δαιμονικούς λογισμούς, οι
Δαίμονες μάς προτρέπουν να ζούμε σε διάφορες κοινωνικές, θρησκευτικές,
φιλοσοφικές, πολιτικές δομές που συνιστούν και συντηρούν την αμετανόητη
αμαρτωλότητα, που ακροθιγώς προαναφέραμε. Τέτοιες δομές είναι οι θρησκείες.
Είναι δυο ειδών: οι ετεροδοξίες (αιρέσεις χριστιανικές) και οι αλλοδοξίες (μη
χριστιανικές ομολογίες όπως Βουδισμός, Ισλαμισμός, Σαμανισμός, Μαγεία, Νέα
Εποχή, Μασονισμός, Θεοσοφία κλπ.)
Τέτοιες αμετανόητες αμαρτωλότατες
δομές –τρόποι ζωής- υπάρχουν και μέσα στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό χώρο. Επειδή
μοιάζουν, στο ήθος τους με τις αιρέσεις λέγονται υπαρξιακές αιρέσεις.
Λέγονται έτσι διότι όταν τις ζούμε αυτές διατηρούμε εξωτερικά την ορθόδοξη δογματική
και λατρευτική ζωή μας, αλλά χωρίς να το υποψιαζόμαστε έχουμε ήθος
(=σχέση με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας) αντορθόδοξο, αιρετικό. Αυτές οι
‘’υπαρξιακές αιρέσεις’’ βιώνονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από τον 1ο
αιώνα μ.Χ. και, δυστυχώς, θα βιώνονται μέχρι την Β’ παρουσία του Χριστού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου