Ο δαίμονας έριξε ‘’δίχτυ’’ και πιάστηκε σ’ αυτό

Ιταλό-Γερμανική κατοχή, 1943. Στο Χατζηκυριάκειο, στην παραλία, στον Σταυρό, κάποιος πατέρας, κάθε βράδυ ‘’λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό και έχει μια ψαροταβερνούλα και πιάνει κάθε βράδυ, πλην μεγάλης φουρτούνας, 10-15 κιλά ψάρια. ‘’Λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό με 5-6 ψαράκια και με τα πόδια πρωί-πρωί πάει τα υπόλοιπα ψάρια στην φτωχογειτονιά του και τα μοιράζει σε πεινασμένους συγγενείς και φίλους και κυρίως στα παιδιά.

Ένα βράδυ, γυαλί η θάλασσα, φεγγαράδα, την ώρα που πάει να μπει στο βαρκάκι του βλέπει εκεί στην παραλία κάποιο ξάδελφό του, τον Τάκη. Ο Τάκης του προτείνει να ψαρέψουνε μαζί. Παραξενεύτηκε ο άνθρωπος για το ξαφνικό του Τάκη και οι δυο άνδρες μπαίνουνε στη βάρκα και αλαργεύουν στη θάλασσα. Ρίχνει δίκτυα ο άνθρωπός μας, έχει φεγγαράδα και νύχτα ακόμη, τα μαζεύει με είκοσι περίπου κιλά ψάρια. Σκορπάει τα ψάρια μέσα σε μεγάλο μεταλλικό κουβά και αρχίζει να διπλώνει τα δίκτυά του. Τότε βλέπει και φρικιά: Ο ‘’Τάκης’’ ο ‘’ξαδελφός’’ του με άγριο δαιμονικό βλέμμα και κατακόκκινα μάτια παίρνει ωμά ψάρια και τα τρώει μπροστά στα μάτια του. Τότε αγριεύεται, σκιάζεται και υποψιάζεται: ο ‘’Τάκης’’ είναι διάβολος που πήρε την μορφή του ξαδέλφου του και θέλει να του κάνει κακό. Τον φωτίζει αστραπιαία ο Χριστός μας και ρίχνει το δίκτυο πάνω στον ‘’Τάκη’’. Ο δαίμονας κάνει ‘’μπάμ’’, σκάει και ο αέρας γύρω καταβρώμισε απαίσια. Η επιβεβαίωση ήλθε αργότερα, όταν ξημέρωσε και πήγε στην γειτονιά του με τα υπόλοιπα ψάρια παγωμένος και κατατρομαγμένος.

Ο πραγματικός ‘’Τάκης’’ το βράδυ κοιμότανε του καλού καιρού και πρωί-πρωί πήγε στους Γερμανούς να δουλέψει μεροκάματο στο Λιμάνι του Πειραιά.

Ο δυσκολεμένος υιός που έγινε… ουράνιος πρεσβευτής

Η Βάνα γεννήθηκε γύρω στο 1960, κάπου στη Μαγνησία (Βόλος). Παντρεύτηκε δεκαοκτάχρονη ένα παλληκαράκι και ο Θεός της χάρισε τα τρία πρώτα χρόνια γάμου δυο αγοράκια. Ο άντρας της, ανώριμος ν’ αγαπήσει και να υπομείνει εγκατέλειψε μάνα και παιδάκια και ‘’σπιτώθηκε΄΄ με άλλη. Η Βάνα αναγκάστηκε να ξενοδουλεύει σε μπαράκια κλπ, στην επαρχία και τελικά στην Αθήνα. 

Το μεγαλύτερο αγόρι, τον Κωστάκη, τον μεγάλωνε η ηλικιωμένη μητέρα της στο πατρικό σπίτι της, στο χωριό. Τον μικρότερο, τον Γιαννάκη, τον πήρε μαζί της στην Αθήνα και τον άφηνε σε γειτόνους και σε γνωστούς. Ο πατέρας –είπαμε- άφαντος. Το μεγάλο παιδί, ζωηρό και πολύ ευαίσθητο έμπλεξε στα 14 χρόνια του με ναρκωτικά. Σιγά-σιγά έγινε και ‘’βαποράκι’’. Στα δεκαοκτώ του ήταν ψυχοσωματικά ετοιμοθάνατο, ‘’ερείπιο’’. Ήλθε με την γιαγιά στην Αθήνα. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες, το τρέξανε το παιδάκι να απεξαρτητοποιηθεί. Όλα μάταια. Στα δεκαοκτώ του κλεισμένα πήρε καθαρή ηρωΐνη σε ένεση και ‘’ταξίδεψε’’ για τον άλλο κόσμο.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ εν Ευβοία

Παρά την κόπωση, με το χαμόγελο όλους τους ανέπαυε, για όλους είχε έναν λόγο παρηγοριάς. Κάτω από την πατρική αγάπη και την παραδεισένια γλυκύτητα της μορφής του και των λόγων του κρυβόταν ο ασκητής, που ήταν εκούσια μονίμως σταυρωμένος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του το άγνωστο μέχρι τότε στον πολύ κόσμο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ πλημμύριζε με προσκυνητές από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο πρόσωπό του έβλεπαν τον άνθρωπο του Θεού, που τους ξεκούραζε, τους ξαλάφρωνε, τους εμψύχωνε, τους χάριζε ελπίδα και χαρά. [..] 

 

Ανήμερα της Παναγίας 21 Νοεμβρίου έψαλλε, όπως πάντα, στο παρεκκλήσι της μονής. Στις 4 το απόγευμα κατά την εξομολόγηση, με το πετραχηλάκι του στο λαιμό, πέταξε σαν αγνό περιστέρι, συνοδευόμενος από τους αγαπημένους του Αγίους, τον Όσιο Δαυίδ και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο προς τον γλυκύτατο Ιησού, Τον οποίο υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις. 

 

 

Αφήγηση- επιμέλεια: Αλέξανδρος Φωτόπουλος (Φιλόλογος)

Η μάνα ‘’σκεπάζει’’ τη νύφη

Κάπου στο λιμάνι του Πειραιά έμενε μια γριά χήρα με τον μονάκριβο γιό της. Ο γιός της αγάπησε στα είκοσι δυο του μια εικοσάχρονη και την παντρεύτηκε. Την πρώτη νύχτα του γάμου την βρήκε μη παρθένα. Ήταν το 1946 μετά την κατοχή. Μανιάτης αυτός το πήρε βαριά προσβολή και πρότεινε στη Μάνα του, την χήρα, να χωρίσει την γυναίκα του. Η καλή του η μανούλα του είπε να δει με έλεος την γυναίκα του και να την συγχωρέσει σαν αδελφή του πεπλανημένη. Το παλληκάρι άκουσε τη μητρική γνώμη, ανέχθηκε την γυναίκα του και δεν την πρόσβαλε ή την υποτίμησε δεικτικά ποτέ, ούτε την ρεζίλεψε σε συγγενείς και φίλους. Η μάνα, η χήρα, το 1948 πέθανε και την θάψανε στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά.

Τότε παρατηρήθηκε το θαύμα στο καντηλάκι της, να είναι πάντοτε αναμμένο και τίγκα στο λάδι και με ανάλλακτο φυτιλάκι τρία χρόνια, μέχρι την εκταφή της.

Ο Θείος Έρωτας είναι ενέργεια της Θείας Χάριτος που νικάει τους μεταπτωτικούς έρωτες των κτιστών

...Όταν και όσο ο Χριστός μάς αγιοποιεί και σοφοποιεί τόσο περισσότερο μάς κάνει και τον ερωτευόμαστε. Με αυτό τον τρόπο ο έρωτας μας, ξεπερνά τον έρωτα μας προς την αμαρτωλότητα. Έτσι ο θείος έρωτας νικάει τους αμαρτωλούς έρωτες. Βοηθοί μας στον Αγιασμό μας η υπόλοιπη Ορθόδοξη Οικογένειά μας, δηλαδή η Μανούλα μας η Παναγία και τα αδελφάκια μας οι Άγιοι Άγγελοι και οι Άγιοι Άνθρωποι.
 

Επίσης, ο Χριστός μάς προτείνει δυο δρόμους αγιασμού παράλληλους και ισάξιους: τον ορθόδοξο Γάμο και τον ορθόδοξο μοναχισμό. Επίσης, όσο αμαρτωλοί να είμαστε να μην απελπιζόμαστε ποτέ γιατί ο Χριστός μας: πρώτον μας αγαπά αιώνια και δεύτερον είναι απείρως δυνατότερος από την οποιαδήποτε αμαρτωλότητά μας, αρκεί να τον αφήσουμε, να του το επιτρέψουμε να μας αγιάσει.

Η Δ΄ Σταυροφορία 1204 και η περίοδος Λατινοκρατίας

«Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Δ΄ Σταυροφορία», έγραψε ένας ερευνητής της ιστορίας των σταυροφοριών της εποχής μας, ο διάσημος Σερ Στίβεν Ράνσιμαν, που επιπλέον χαρακτήρισε τη μεγάλη αυτή επιχείρηση πράξη «γιγάντιας πολιτικής ανοησίας».

 

  

Aφήγηση-επιμέλεια: Αλέξανδρος Φωτόπουλος (Φιλόλογος-εκπαιδευτικός)

Μετάνοια και ιερά εξομολόγηση, η ευκαιρία για την Σωτηρία της ψυχής μας

...Εκπρόσωπος εμού του Αρχίατρού Χριστού μου είναι ο πνευματικός σας. Αυτός με εκπροσωπεί άμεσα κατά πάντα. Είναι η αισθητή παρουσία Μου, Εγώ ο ίδιος ο Χριστός μέσω από κάθε ορθόδοξο ιερέα πνευματικό σάς βαπτίζω, παντρεύω, λειτουργώ, κοινωνώ, εξομολογώ, καθοδηγώ πνευματικά για το πώς να τηρείτε τις εντολές Μου. Δηλαδή τον φωτίζω να σας υποδεικνύει τι τρόπο θεραπείας αρμόζει στη ζωή σας την ορθόδοξη, την πνευματική να ακολουθείτε. Αυτό όλο το μυστήριο λέγεται μυστήριο μετανοίας και εξομολογήσεως. Το επιτρέπω να γίνεται όχι βέβαια για να μάθω εγώ τα αμαρτήματά σας, τα ξέρω πριν καν τα διαπράξετε, αλλά για να τα συνειδητοποιήσετε εσείς οι ίδιοι. Να ντραπείτε γι’ αυτά, να καταλάβετε πόσο αιώνιο κακό επιτελεί μέσα σας η αμετανόητη αμαρτωλότητα σας και σε σας και στους συνανθρώπους σας.
Σάς πληροφορώ υπεύθυνα ότι η αμαρτωλότητά σας είναι υπερ-μεταδοτική όμοια με τρομερή λοιμική ασθένεια (ας πούμε πανώλη). Μολύνει όλους τους συνανθρώπους σας έστω και αν -υποθετικά μιλάμε- αυτοί βρίσκονται στα άκρα του υλικού άλογου Σύμπαντος (επίπεδο Σύμπαν διαμέτρου περίπου 155 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, που μοιάζει με διαστελλόμενο cd).

Συγχωρέσατε με καλά μου παιδάκια, για τις απλοϊκές, ανθρωπομορφικές εικόνες αλλά  ανταποκρίνονται στην ανθρώπινη αδυναμία σας. Σας ευχαριστώ, που με ακούσατε. Πριν από

Λόγος περί Μετανοίας - υπακοής (και εξομολογήσεως) Β' μέρος

(συνέχεια από το Α' μέρος)
Συνεχίζουμε καλά μου παιδιά!

Σας γνωστοποιώ ότι όλα μου τα δημιουργήματα (λογικά και άλογα) θα τα διατηρώ, συντηρώ ώστε να υπάρχουν αιώνια με την μορφή που τους δίνω κάθε φορά. Δεν πρόκειται να αφήσω ούτε το ελάχιστο quantum (=πακέτο ενέργειας) να εκμηδενιστεί ποτέ. Τούτο, διότι αγαπώ απεριόριστα και αιώνια κάθε λογικό ή άλογο δημιούργημά Μου. Επίσης σας γνωστοποιώ ότι είμαι κατά την Άκτιστη Ουσία Μου και Ενέργειά μου πανταχού παρών και πληρώνω (=γεμίζω) τα πάντα με την θεία Μου ύπαρξη. Και εντός και εκτός κάθε δημιουργήματός Μου. Δεν υπάρχει εντός και εκτός δημιουργημάτων μου ‘’χώρος’’ που να απουσιάζω. Εδώ και 2000 χρόνια περίπου ενηνθρώπησα. Δηλαδή η θεότητά μου σαν Αγία Τριάδα δια του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας, του Λόγου, που εκπροσωπεί και τα τρία αγιοπατερικά Πρόσωπα μου (Πατήρ, Υιός κι Άγιο Πνεύμα) ενώθηκα για πάντα, αχώριστα, αιώνια με όλα μου τα λογικά πλάσματα και όλο το άλογο σύμπαν.

Για να ενεργηθεί αυτό το ασύλληπτο για την πεπερασμένη σας λογική (Αγγέλων και ανθρώπων) μυστήριο, ΌΛΗ την λογική και άλογη δημιουργία Μου, την εκπροσώπησε επάξια μια Παναγία, ένας άνθρωπος, από εσάς, εδώ και 2000 χρόνια… η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία. Από τότε ενεργείται και άλλο μυστήριο, ασταμάτητα και αιώνια. Όποια από τα λογικά πλάσματα Μου (Άγγελοι ή Άνθρωποι) θέλουν, βαπτίζονται,  ‘’μπαίνουν’’[1], σαν ‘’έμβρυα’’, μέσα στην μήτρα της Θεοτόκου. Έτσι, έκτοτε, συντελείται μια παγκόσμια, αιώνια, αδιάκοπη, ‘’οικογενειακή’’ θεία λειτουργία. Εγώ, ο Θεάνθρωπος Χριστός σαν Πατέρας και Ιατρός όλων σας (αγγέλων και ανθρώπων) αγιάζω δια της Θεοτόκου και με την Θεοτόκο όλα τα ‘’κυήματα’’ της Θεοτόκου (αγίους Αγγέλους και ανθρώπους). Με άλλα λόγια η θεία λειτουργία, η παγκόσμια, η μοναδική, η πανσυμπαντική, η ορθόδοξη είναι μια Οικογένεια. Εδώ υπάρχει ο τέλειος ορθόδοξος ‘’γάμος’’, αιώνιος και αδιάκοπος ‘’Σύζυγος’’ και ‘’Πατέρας’’ εγώ ο Θεάνθρωπος Χριστός, ‘’Γυναίκα’’ μου, Σύζυγός Μου και Μητέρα όλων σας (Αγίων Αγγέλων και Ανθρώπων) η Υπεραγία Θεοτόκος. ‘’Παιδιά’’ μας εσείς που θέλετε αιώνια να είστε κυοφορούμενα παιδιά μας, οι άγιοι άγγελοι και άνθρωποι. Η όλη οικογένεια λέγεται ορθόδοξη εκκλησία.

Εγώ σαν ΘΕΆΝΘΡΩΠΟΣ είμαι τέλειος καθ’ όλα –και κατά την θεία και κατά την ανθρώπινη φύση Μου. Εσάς, σαν δημιουργήματά μου, σας αγιοποιώ και σας σοφοποιώ εξελικτικά, αιώνια και τη Μάνα σας και Μάνα Μου και ‘’σύζυγό’’ μου Υπεραγία Θεοτόκο και εσάς τους Αγίους Μου Αγγέλους και ανθρώπους. Όλο αυτό το παράξενο μυστήριο θα πραγματοποιείται από μένα οπωσδήποτε, ανεξαρτήτως από το αν επιλέγουν ή όχι να ‘’πέσουν’’ δηλαδή να Με αρνηθούν και να μου αρνούνται αιώνια κάποια λογικά Μου κτίσματα (δαίμονες και κολασμένοι άνθρωποι) να τους αγιοποιώ και σοφοποιώ. Σαν Αγιοτριαδικός, αΐδιος (=αμετάβλητος, απαράλλακτος, πάντοτε ίδιος) Θεός αυτό το σχέδιο ήθελα να εφαρμόσω για να σωθούν όλα μου τα δημιουργήματα (λογικά και άλογα) εσείς οι επίγειοι άνθρωποι, εδώ και 350.000 χρόνια περίπου από τότε που σας εδημιούργησα σαν ψυχοσωματικές οντότητες-υπάρξεις. 

Οι πρωτόπλαστοι προγονοί σας, προπάτορές σας Αδάμ (=χωματένιος) και Εύα (=Ζωή) αρνήθηκαν να τους αγιάζω αιώνια. Αυτό το επέλεξαν μόνοι τους και ελεύθερα αλλά και με την υπόδειξη του Εωσφόρου (αρχηγού του Δαιμονικού Αγγελικού Τάγματος).

Λόγος περί Μετανοίας - υπακοής (και εξομολογήσεως) Α' μέρος

Λέει ένα λαϊκό σύγχρονο πανέμορφο τραγουδάκι, δεν θυμάμαι τον τραγουδιστή του, συγχωρείστε με: ‘’Ο έρωτας με έρωτα περνάει…’’ Σοφό και θεόπνευστο το άσμα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (347-407 μ.Χ.) λέει το ίδιο πράγμα με τα ίδια, σχεδόν, λόγια: ‘’ο Έρωτας νικιέται από έρωτα…’’ και εννοεί ολοφάνερα ο Θεόπνευστος Άγιος μας ότι όλοι οι ανθρώπινοι έρωτες ξεπερνιούνται μόνον από τον έρωτα προς τον Θεό. Δηλαδή τον Θεάνθρωπο Χριστό μας.

Συγχωρείστε με, να διασαφηνίσω λίγο τα λεγόμενα βασιζόμενος στην ορθόδοξη Θεόπνευστη Αγιοπατερική παράδοση, δηλαδή στην Θεόπνευστη πείρα των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ίδια, σταθερή, απαράλαχτη εδώ και 2.000 χρόνια. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είμαστε όλες τις εποχές -μετά την πτώση μας- οι ίδιοι, με τα ίδια αμαρτωλά πάθη και αδυναμίες. Η μοναδική μας εξέλιξη είναι μόνον τεχνολογική και αυτό το επιβεβαιώνει περίτρανα η ιστορική πραγματικότητα και η καθημερινή μας πείρα.

Για παράδειγμα πολεμάμε μεταξύ μας για τους ίδιους λόγους εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πάνω στη Γη μας μόνο που συνεχώς βελτιώνουμε τεχνολογικά τα πολεμικά μας εργαλεία (από πέτρες, τόξα, βέλη μέχρι πυρηνικές βόμβες).

Όλοι μας, μεταπτωτικά, έχουμε, ζούμε, βιώνουμε τρεις μορφές αγάπης:

Α. την συγγενική ή του αίματος, δηλαδή την αγάπη μεταξύ συγγενών (αδελφών, γονιών προς τα παιδιά τους, παιδιών προς τους γονείς κλπ). Είναι ολοφάνερο στον κοινό μέσο νου ότι αυτή η μορφή αγάπης είναι φυσική και αναμάρτητη και αγνή και την διαθέτουμε από ένστικτο όλοι μας, όπως και τα περισσότερα ζώα (πλην εξαιρέσεων-φίδια-χελώνες κλπ).

Β. η συναισθηματική ή χρησιμοθηρική ή συμφεροντολογική. Είναι ολοφάνερα χρησιμοθηρική και συμφεροντολογική γιατί έχει σαν βάση την ικανοποίηση από κοινού των μεταπτωτικών αμαρτωλών μας παθών (φιληδονίας, φιλαργυρίας, φιλοδοξίας, κακίας, μοχθηρίας, εκδίκησης, μνησικακίας, ζήλειας κλπ) όπως και μεταπτωτικών συμβατικών αναγκών όπως: πείνα, δίψα, αρρώστιες ψυχοσωματικές, φτώχεια, σωματικό θάνατο κλπ.

Για παράδειγμα τα μέλη μιας κοινής φιλικής παρέας, ενός επαγγελματικού κοινού συνόλου, μιας γειτονιάς, ενός δήμου, ενός πολιτικού κόμματος, μιας εταιρείας, ενός έθνους, ενός κράτους, μιας κυβερνητικής ή πολιτικής ομάδας, ενός στρατιωτικού σώματος, μιας αθλητικής επαγγελματικής ή ερασιτεχνικής ομάδας κλπ. Σε όλα αυτά τα κοινωνικά ομαδικά συστήματα, θεσμούς, δομές, χρησιμοποιούνται από κοινού νόμιμα ή παράνομα, θεμιτά ή αθέμιτα μέσα ικανοποίησης των διαφόρων κοινών συμφερόντων εις βάρος πάντοτε μιας αντίστοιχης κοινωνικής ομάδας με τα ίδια συμφέροντα και ανάγκες αλλά ‘’αντίπαλης’’, ‘’διάφορης’’, ξένης από τη δικιά μας. Μας είναι γνωστό ότι ο ίδιος θεμιτός ή όχι -νόμιμος ή όχι- ανταγωνισμός υφίσταται σε διαπροσωπικό επίπεδο σχέσεων. Ανταγωνιζόμαστε σε διαπροσωπικό επίπεδο για ένα πιάτο φαΐ, μια θέση εργασίας, έναν ερωτικό σύντροφο, αναγνώριση, φιλοδοξία, προβολή κ.ο.κ.

Γ. η φιλήδονη ή ερωτική ή σεξουαλική αγάπη. Βασίζεται στο μεταπτωτικό ζωώδες γενετήσιο ένστικτο, συνδυάζεται πάντοτε με κτητικότητα και εγωισμό και εκδηλώνεται με φυσική μεταπτωτική ετερόφυλη σεξουαλικότητα ή με την διεστραμμένη, παθολογική, ψυχοσωματική, ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα. Μοιάζει και συνδυάζεται πάντοτε με την συναισθηματική, συμφεροντολογική, χρησιμοθηρική

Η λύση σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων

...Ας ανατρέξουμε στην ιστορία του επίγειου μεταπτωτικού πολιτισμού μας, σε όλα τα επίπεδα (θρησκευτικό, κοινωνικό, πολιτικό, φιλοσοφικό κ.ο.κ.). Που μας οδηγούν όλοι οι ουμανισμοί μας; Σε αμετανόητες επίγειες και αιώνιες μικρότερες ή μεγαλύτερες κολάσεις. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Πόσο τυχεροί είμαστε! Πόσα μας δίδαξε ο 20ος αιώνας, ο μόλις προηγούμενος. Δοκιμάσαμε όλων των ειδών τους ουμανισμούς: Νιτσεϊσμό, Παπισμό, Προτεσταντισμό, Σταλινισμό, Κομμουνισμό, Φασισμό, Ναζισμό, Αναρχοκομμουνισμό – τα πάντα όλα. Τι κερδίσαμε; Διακόσια εκατομμύρια νεκρούς, πολέμους, αρρώστιες, πείνα, καπιταλισμό, παγκοσμιοποίηση, ανεργία, απελπισία, αυτοκτονίες, ψυχολογικά προβλήματα, υπαρξιακά κενά, stress, άγχος κλπ*. 

Ποια η λύση για όλα αυτά; Η ορθόδοξη μετάνοια. Ακόμη και με τους πιο καλοπροαίρετους ουμανισμούς, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ γινόμαστε μόνον εξωτερικά καλύτεροι, ‘’καλοί καγαθοί πολίτες’’ ναι, Άγιοι όχι, καλυτερεύουμε μόνο εξωτερικά, ηθικιστικά. Μέσα μας μένουμε τάφοι κεκονιαμένοι-ευπρεπείς εξωτερικά, γεμάτοι σαπίλα και σκουλήκια δηλαδή,

‘’Μεταπατερική θεολογία και ζωή και σχετικές αντορθόδοξες ακρότητες’’ – Προβληματικοί γονείς = προβληματικά παιδιά (Β' μέρος)

(συνέχεια από το Α' μέρος)

Τούτο διότι ο Αγιοτριαδικός μας Θεός προ ή μετά την ενανθρώπιση του (δια του δευτέρου Αγιοτριαδικού προσώπου του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός) αγαπά αδιάκοπα, αιώνια, ακριβώς το ίδιο, άτρεπτα όλα ανεξαιρέτως τα λογικά (Αγγέλους, δαίμονες, αγιαζομένους, κολαζομένους ανθρώπους) και άλογα δημιουργήματά Του. Δεν εκδικείται ή τιμωρεί κανένα λογικό Του πλάσμα, άνθρωπο ή δαίμονα. Σέβεται όμως την Θεοδώρητη ελευθερία των λογικών Του δημιουργημάτων (Αγγέλων και Ανθρώπων) γι’ αυτό τα καλεί αιώνια, αδιάκοπα να τα αγιοποιήσει ΌΛΑ, χωρίς εξαίρεση και όσα δέχονται την κλήση Του τα αγιοποιεί. Όσα την αρνούνται –Δαίμονες- και αμετανόητοι άνθρωποι, δυστυχώς γι’ αυτούς αυτοκολάζονται. Τούτο γιατί ο Θεάνθρωπος, εδώ και 2000 χρόνια Χριστός στέλνει σε όλους την ίδια ακριβώς αγαπητική, ταπεινή, τέλεια, Άκτιστη Θεία Του ενέργεια που οι Θεούμενοι Άγιοι βιώνουν σαν Άκτιστο Φως. Κι επειδή ο Χριστός μας είναι σαν Θεάνθρωπος, απεριόριστος και πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, εντός και εκτός κάθε λογικής και άλογης δημιουργίας Του, δεν δύναται κανένα απολύτως λογικό Του πλάσμα να μην βιώνει το Άκτιστο Φως Του –είτε το ζουν- αμετανόητοι όντες- σαν αυτοκόλαση –είτε το ζουν- αγιαζόμενοι όντες σαν παράδεισο.

Αυτά όλα που προείπαμε περί κληρονομικότητας, μετανοούσης αγιοποιήσεως και αμετανόητης αυτοκολάσεως και κληρονομικής και επίκτητης-επαγωγικής, λοιμικής μεταδοτικότητος της ψυχοσωματικής μας αμαρτωλότητος σαν κακή μολυσματική μεταδοτική ‘’νόσος’’-ενέργεια δίνουν απάντηση- συνιστούν απάντηση- στο θέμα: Προβληματικοί γονείς = προβληματικά παιδιά.

Κληρονομικά ή επίκτητα μεταδίδουμε κάθε ένας μας αμετανόητη αμαρτωλότητα στα παιδιά μας, στους συνανθρώπους μας, παντού. Αλληλομολύνουμε και αλληλομολυνόμαστε. Η αμετανόητη αμαρτωλότητα μας, μολύνει κάθε ‘’ψυχικό’’ ή ‘’σωματικό’’ μας γονίδιο. Θεραπεία του ψυχοσωματικού μας αμαρτωλού-υπερμολυσματικού γονιδιώματος, συντελείται όταν συμμετέχουμε ψυχοσωματικά στην ορθόδοξη ασκησομυστηριακή ζωή.

Θα τρομάζαμε αν συνειδητοποιούσαμε πόσο κακοποιούμε ψυχοσωματικά τους συνανθρώπους μας κληρονομικά και επίκτητα, όπως συνοπτικά προπεριγράψαμε! Να μερικά παραδείγματα που μπορούν να αφορούν παιδιά μας, συγγενείς μας, φίλους μας, οικείους, συνανθρώπους μας, γενικά. Αφορούν συνολικά πάνω στη Γη μας, περίπου 400 εκατομμύρια περιπτώσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε δυο-τρεις γνωστές μας περιπτώσεις αλλάζοντας τα ονόματα για να μην εκθέσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα:

Ο Λάκης έχει κάνει δυο απόπειρες αυτοκτονίας. Είναι 17 ετών και θέλει να αυτοκτονήσει για να εκδικηθεί –πονέσει- τους γονείς του, που είναι στα πρόθυρα χωρισμού. Για τον ίδιο λόγο η Νταίζη ‘’αυτοκτονεί’’ σταδιακά επιλέγοντας τη νευρική ανορεξία. Ο Σίμος ξενυχτάει στο διαδίκτυο 14 ώρες την ημέρα. Η Άσπα παίρνει για τους ίδιους λόγους με τα προηγούμενα παιδιά, ναρκωτικά. Ο Μήτσος έχει μπλέξει με αναρχικούς και ‘’παλεύει’’ με το ‘’σύστημα’’ γιατί έτσι ‘’παλεύει’’ με τους γονείς του, και τους ζητά με τον λαθεμένο αυτό τρόπο να αγαπιούνται μεταξύ τους για να του χαρίσουν την οικογενειακή του θαλπωρή, αγάπη και ευτυχία που τόσο βάναυσα, εγωιστικά, αλόγιστα τού στερούν. 

Ρωτήστε οποιονδήποτε κοινωνικό λειτουργό, καθηγητή μέσης ή Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ψυχολόγο, νευρολόγο, ψυχίατρο. Θα σάς διαβεβαιώσει

‘’Μεταπατερική θεολογία και ζωή και σχετικές αντορθόδοξες ακρότητες’’ – Προβληματικοί γονείς = προβληματικά παιδιά (Α' μέρος)

Μας πληροφορούν οι θεοφόροι Άγιοι της Ορθοδόξου εκκλησίας μας (άνδρες, γυναίκες, έγγαμοι, άγαμοι, ιερείς, μοναχοί, λαϊκοί) ό,τι ο Νους μας, (δηλαδή το ‘’μάτι’’ της ψυχής μας, και όχι η διάνοια μας), μεταπτωτικά, διαχέεται, διασκορπίζεται σε λογισμούς, φαντασίες και αισθήσεις. Μαζί με το ‘’Νου’’ συμπαρασύρεται όλη η ψυχοσωματική μας οντότητα και αμαρτάνει δηλαδή ικανοποιεί τα αμαρτωλά της πάθη, τα λεγόμενα διαβλητά (=κατηγορητέα), όπως φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία, κακία, μνησικακία, φθόνος, μοχθηρία κλπ.

Κύριοι υποκινητές των αμαρτωλών λογισμών μας είναι οι Δαίμονες διότι μάς μισούν παράφορα. Οι Δαίμονες μάς προτρέπουν δια φανταστικών λογισμών και εικόνων στο να ικανοποιούμε τα αμαρτωλά μας πάθη, που ακροθιγώς προαναφέραμε. Απώτερος δαιμονικός σκοπός είναι να αμαρτάνουμε δια βίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απωθούμε συνεχώς την Θεία Χάρη, για να μην ελεγχόμεθα από αυτή -την Θεία Χάρη- συνειδησιακά. Έτσι, σταδιακά, πορωνόμαστε τόσο πολύ, που στο τέλος της επίγειας ζωής μας να μισούμε τόσο πολύ Χριστό, Θεοτόκο, Αγίους και αγιασμό, που να αρνιόμαστε -μεταθανάτια και αιώνια- να μας αγιάζει ο Χριστός και να βιώνουμε την Άκτιστη Θεία Του ενέργεια σαν κόλαση (φωτιά, σκοτάδι, βάσανο, μοναξιά κλπ) – και όχι σαν αγιοποιό και σοφοποιό -αιώνια και εξελικτικά- Παράδεισο φωτός, αγάπης κλπ.

Με τους δαιμονικούς λογισμούς, οι Δαίμονες μάς προτρέπουν να ζούμε σε διάφορες κοινωνικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές δομές που συνιστούν και συντηρούν την αμετανόητη αμαρτωλότητα, που ακροθιγώς προαναφέραμε. Τέτοιες δομές είναι οι θρησκείες. Είναι δυο ειδών: οι ετεροδοξίες (αιρέσεις χριστιανικές) και οι αλλοδοξίες (μη χριστιανικές ομολογίες όπως Βουδισμός, Ισλαμισμός, Σαμανισμός, Μαγεία, Νέα Εποχή, Μασονισμός, Θεοσοφία κλπ.)

Τέτοιες αμετανόητες αμαρτωλότατες δομές –τρόποι ζωής- υπάρχουν και μέσα στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό χώρο. Επειδή μοιάζουν, στο ήθος τους με τις αιρέσεις λέγονται υπαρξιακές αιρέσεις. Λέγονται έτσι διότι όταν τις ζούμε αυτές διατηρούμε εξωτερικά την ορθόδοξη δογματική και λατρευτική ζωή μας, αλλά χωρίς να το υποψιαζόμαστε έχουμε ήθος (=σχέση με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας) αντορθόδοξο, αιρετικό. Αυτές οι ‘’υπαρξιακές αιρέσεις’’ βιώνονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από τον 1^ο αιώνα μ.Χ. και, δυστυχώς, θα βιώνονται μέχρι την Β’ παρουσία του Χριστού μας. 

Κατά τις αλλεπάλληλες, αλληλο-διαδεχόμενες, ιστορικές περιόδους ενίοτε αλλάζουν όνομα αλλά ηθικά παραμένουν το ίδιο ζημιογόνες. Συγχωρείστε με, να τις ομαδοποιήσω συνοπτικά σε τρείς:

Α. Την μεταπατερική θεολογία και ζωή (Νικολαϊτισμός, Νέο-Νικολαϊτσιμός, Βορβορισμός, Νέο-Βορβορισμός) Β. την ψευδο-προφητολαγνεία (φωτισμένοι-ες, απολυτρωτικές Σχολές- τύπου Ζολώτα κλπ Γ. Ηθικισμός-ευσεβισμός (φαρισαϊσμός) Από αυτές τις δαιμονοκίνητες ‘’υπαρξιακές αιρέσεις’’ κινδυνεύουμε όλοι μας ανεξαιρέτως, λόγω της νηπιακής ορθόδοξης πνευματικότητάς μας.

Ξεκινάμε από την Μεταπατερική θεολογία και ζωή. Ισχύει αδιακόπως από τον 1^ο αιώνα μ.Χ. Μέχρι τα μέσα του 20^ου αιώνα λεγόταν Νικολαϊτισμός. Από το 1950 μ.Χ. και εντεύθεν λέγεται Νέο-Νικολαϊτισμός. Μεταπατερικότητα (=αντίθετη από τους Αγίους Θεοφόρους ορθοδόξους Πατέρες και Μητέρες μας). Βασίζεται δογματικά στον