Το προσκύνημα στον Καζαντζάκη

Η Λεβεντογέννα Κρήτη κάποτε έβγαζε Αγίους και ήρωες. Είχαν αείποτε έντονο θυμικό οι Κρήτες και όταν το μεταποίησε ο Απόστολος Παύλος με το μπόλι του Ευαγγελίου, στράφηκε σε άλλη θετική κατεύθυνση. Έγινε από κατακόρυφη φθίνουσα πορεία, ταχύτατη ανοδική ορμή «προς τα τελειότερα και θυμηδέστερα»… Τώρα, τελευταία, βέβαια ήκιστα η Μεγαλόνησος ακολουθεί το λαμπρό παρελθόν της. Τα δείγματα της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης είναι πολυπληθέστερα στην επικράτειά της, αναλογικά με τα άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδας.

Αλλοιώθηκε το απολυτίκιο του πνευματικού πατέρα του νησιού Αποστόλου Τίτου που αιώνες επικρατούσε, μόνο και μόνο για να αρέσει στους αγαπολόγους - «εκσυγχρονιστές». Λένε ότι ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης ο υμνογράφος το συνέταξε. «Διορθώθηκε» από τους σύγχρονους ομολόγους του (ως προς την Αρχιερωσύνη και μόνο) και προσαρμόσθηκε στα σύγχρονα «πιστεύω». Στις καινούργιες αντιλήψεις της μεταπατερικής συλλογιστικής… Βέβαια και από πλευράς συντακτικής δεν στέκει. Δεν συντάσσεται εμπρόθετο ρήμα με εμπρόθετο προσδιορισμό στην Αττική διάλεκτο. Υπάρχει σπανιότατα στην γλώσσα της Αγίας Γραφής αλλά γενικά αποφεύγεται. Το ορθό θα ήταν «ως ουν ταύτην εισήξας τω φωτί του Κυρίου». Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα που χάνονται κάτω από την σκιά άλλων βαρύτερων ατοπημάτων…

Τώρα, φθάσαμε στο σημείο να γονατίζουμε μπροστά στον τάφο του Καζαντζάκη!!! Δικαιούται βέβαια κάθε ορθόδοξος κεκοιμημένος τις ευχές της Εκκλησίας. Αρκεί να διακρατούσε μέσα του «την βεβαίαν πίστην» ανεξάρτητα από την ποιότητα της επίγειας διαδρομής του. Άλλωστε αμαρτωλοί είμαστε όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Υβριστές, ασεβείς και αρνητές όμως δεν είμαστε όλοι. «Σοι μόνω ημάρτομεν αλλά και σοι μόνω λατρεύομεν». 

 

Το ερώτημα είναι: Ο Καζαντζάκης τί ήταν;

Απλούστατα: ο κορυφαίος αρνητής και υβριστής του Θεανθρώπου τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες! Έκανε φανταστική επαγωγική προώθηση των δικών του ψεκτών και βδελυκτών παθών, στο Πανάχραντο πρόσωπο του Κυρίου μας! Διαμόρφωσε ένα «Χριστό» όπως τον βόλευε. Όπως θα τον ήθελε ο ίδιος. Νεστοριανιστής πέρα για πέρα και όχι μόνο… Τουλάχιστον ο αιρετικός Νεστόριος κάτι πίστευε από Θεότητα στο Χριστό έστω εφαπτόμενη με την ανθρώπινη φύση, αν και μη υποστατικά ενωμένη με αυτήν. Ο Καζαντζάκης θεωρούσε ότι ήταν ένας κοινός άνθρωπος με ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης και κάποιες, ίσως, υπερφυσικές ικανότητες. Πολλοί λένε ότι ετοίμαζε και δική του θρησκεία… Το σίγουρο είναι ότι εντάσσεται στους Αντιχρίστους, διότι αρνήθηκε «τον Πατέρα και τον Υιόν» σύμφωνα με τα αλάνθαστα αξιολογικά κριτήρια που μας εφοδίασε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Η παλαιά Ιεραρχία ήταν άκρως αυστηρά διακείμενη στον Αντίχριστο Καζαντζάκη. Δεν υπολόγιζε λαϊκό κόστος. Ακόμη και οι Κρήτες Αρχιερείς. Με αφορμή την προβολή της ταινίας του Σκορτσέζε «Τελευταίος Πειρασμός» το 1988, ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και η Σύνοδος της Κρήτης! Μοναδική διαφωνία, ο τότε Κισάμου Ειρηναίος, αλλά κατακεραυνώθηκε εντόνως από τον τότε επιφανή και Άγιο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο. Ο αείμνηστος Τιμόθεος αψηφώντας «βέβηλους καινοφωνίες» και λαϊκίστικους λεονταρισμούς, καταφερόταν με δριμύτητα εναντίον του Καζαντζάκη ακόμη και από άμβωνος! Στην Κρήτη, αλλά και εδώ στην Αθήνα. Παρέλκει να αναφέρουμε τις θεόπνευστες και εμπεριστατωμένες θέσεις άλλων σύγχρονων θεοφόρων ανδρών, όπως των Αγίων Παϊσίου και Αμφιλοχίου του εν Πάτμω, του ομολογητού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη, του νέου «Νικοδήμου» ως προς την ιεροκανονική παιδεία Οσίου Γέροντος π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου κ.α.

Τώρα ανέτειλαν νέα ήθη παντού αλλά και στη Μεγαλόνησο. Σταδιακά μετατρέπεται η ποιμαντική δραστηριότητα σε δημοσιογραφικό μάρκετιγκ! Ο αγώνας για την σωτηρία, συμβιβασμός με την αποστασία! Το αναγεννητικό έργο σε επικοινωνιακό προφίλ! Το λειτουργικό ήθος, σε κοσμικό ύφος! Η ορθόδοξη ομολογία γίνεται προσαρμοσμένη διπλωματία! Η αιμάτινη αυταπάρνηση του μαρτυρίου, μετατρέπεται σε καταξίωση από τις ιαχές του πεζοδρομίου! Όλα θυσιάζονται στο βωμό του φθηνού λαϊκισμού, της εφήμερης προβολής, της εξουσιαστικής κατοχύρωσης και της ναρκισσιστικής νοοτροπίας! Άλλωστε θρησκευτικοί Νομάρχες αισθάνονται όσοι τα προωθούν αυτά και τίποτα περισσότερο…

Ο νέος «Καταστατικός» Χάρτης της ποιμαντικής, γενικότερα, συντίθεται από τρείς θεμελιώδεις διατάξεις:

- Ο εθισμός και η προϊούσα αποδοχή της παρουσίας του δαιμονικού στοιχείου. Σαν τους κατοίκους της χώρας των Γαδαρηνών συνηθίσαμε την δαιμονοπληξία και διαμαρτυρόμαστε «στον ιματισμό και στην σωφροσύνη»! Και λέμε «ευγενώς» στο Χριστό «μπορείτε να αποχωρήσετε! Μας κάνεις χαλάστρες»! Εκεί που ενεργεί ολοφάνερα ο διάβολος, εμείς τον συμβιβασμό μας, σοφιστικά τον αποδώσαμε με τον βολικό χαρακτηρισμό «σύγχρονο πνεύμα» και «καινούργια αναγκαιότητα», και το συσχηματισμό μας με το φρόνημα του κόσμου «ελεύθερη έκφραση» και «νέα πολιτιστική δομή». Γι’ αυτό και τους ύμνους της Εκκλησίας, τους αλλάζουμε σιγά σιγά και τους επιστρατεύουμε ως αρωγούς στην επίτευξη μιας νέας μετα-μοντέρνας ποιμαντικής, που θα εξυπηρετεί τα άρρωστα «θέλω» και όχι τα σωτηριώδη «πρέπει»… Άλλωστε τα «μη» και τα «δεν» οδηγούν στο «μηδέν»… Σήμερα τα άρρωστα θελήματα, παρουσιάζονται με «θολολογικές» αλχημείες και αγαπολογικές καταστρώσεις ως εκκλησιαστικά «θέσφατα», έναντι της πρεπούσης υπακοής στα θεόσδοτα εντάλματα, που γενεσιουργούν και τα σωτηριώδη αποτελέσματα…

- Η δημοσιότητα. Διδάσκουμε ό,τι πουλάει, ό,τι ανεβάζει πανύψηλα τον πήχη στο κοσμικό μετράρι, ό,τι επιφέρει προβολή δημοσιογραφική, ό,τι δημιουργεί καταξίωση ουμανιστική, ό,τι κυοφορεί και γεννοβολά τα πολιτικά «εύγε» και τα νεοταξικά εύσημα… Μη μας πουν ότι έχουμε παρωχημένες αντιλήψεις και σκουριασμένα μυαλά και εγκλωβίσαμε το Ευαγγέλιο σε απηρχαιωμένες αρχές και ξεπερασμένες πρακτικές…Τώρα ο κόσμος πάει μπροστά… Το θέμα είναι ποιος είναι ο μπροστάρης και ποιος θα είναι ο αποδέκτης αυτής της εκσυγχρονισμένης τάχατες λαοπομπής με ηγετική προμετωπίδα, κάποτε, κάποτε… Και την εκκλησιαστική ηγεσία… Στους καιρούς μας, ως πρόοδος εννοιολογείται ο βόρβορος! Και το «εν τάχει μπροστά» που λένε σαν σύνθημα της εποχής, προσδιορίζεται πρακτικά από το «συνουσιάζεσθαι οπίσω σαρκός ετέρας» (ΙΟΥΔ.7) και τις υπερήφανες εκδηλώσεις που διαφημίζουν αυτή την νεόκοπη τραγελαφική υποκτηνωδία, ως αλματώδη πρόοδο και πολιτιστική επιτυχία… Τώρα, τί σχέση έχουν όλα αυτά με το «Ευαγγέλιο της Βασιλείας» απορούν και οι ίδιοι που τα προωθούν, χωρίς εννοείται να μετανοούν…

- Η εμπορικότητα. Όλοι βλέπουμε να χρίονται νέοι «Μεσσίες», που αναδεικνύονται με όρους οικονομικούς, με φιλοσοφικά κριτήρια και κοινωνιολογικές αρχές από τους Διεθνείς Οργανισμούς, τις λεγόμενες αγορές του χρήματος, τα συστήματα που ελέγχουν τα παγκόσμια φόρουμ και διαμορφώνουν τις σύγχρονες συνθήκες ζωής… Όλα αυτά αποτελούν μια νέα θρησκεία, με δικό της «ευαγγέλιο», ξεχωριστούς «ναούς» και κατάλληλο «ιερατείο» που είναι οι τράπεζες, οι τραπεζίτες και τα κέντρα του χρήματος… Σου αφήνουν περιθώριο από τα λεγόμενά τους, να καταλάβεις, οι «εις τύπον και τόπον Χριστού», ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τον ρακένδυτο Ναζωραίο, αν δεν προσκυνήσουν τους σταυρωτές Του και την «ανά την οικουμένην» εξουσιαστική τους εμβέλεια! Ποιοι είναι, πώς ονομάζονται, πώς ενεργούν και πού στοχεύουν, ασφαλώς όλοι αντιληφθήκατε και όχι μόνο οι «ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι»…

Γι’ αυτό και γονατίζουν μπροστά «στα είδωλα των εθνών άτινα εισίν δαιμόνια» κατά τον ιερό ψαλμωδό. Και ορθώνουν ανάστημα έναντι των κρατούντων «την καλήν ομολογίαν… Των απεκδεχομένων την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή…»! Ματαιοπονούν, όμως, οι ταλαίπωροι! Ο αυθεντικός Θεάνθρωπος και Κύριος «έρχεται ταχύ» σύμφωνα με δική Του, διαχρονικά επίκαιρη, ρήση! Αυτό το «ταχύ» δεν είναι μόνο ο θάνατος στο απαξιωμένο γήρας που το τοποθετούν κάπου μακριά και το απωθούν έντονα από την ενθύμησή τους… Το «ταχύ» έχει πολλές παραμέτρους και πολλές ερμηνείες… «Άφρων, ταύτη τη νυκτί» και όχι μόνο… «Όταν γαρ λέγωσιν, ειρήνη και ασφάλεια, τότε αιφνίδιος αυτοίς εφίσταται όλεθρος»… Εκ πάσης επόψεως αυτό…Στην παρουσία του μόνου Κυρίου, όλα τα άχρηστα και ά-Χριστα (οίον αντίχριστα) αφανίζονται παταγωδώς στη χοάνη του πανδαμάτορα χρόνου που είναι και το τραγικότατο σημείο επαφής με μια άλλη αδήριτη αιώνια και απαράκλητη πραγματικότητα! «Ακουέτωσαν ταύτα» οι άρχοντες του παρόντος αιώνος του απατεώνος...και οι εξ αυτών αναδειχθέντες εκκλησιαστικοί ταγοί...

ο Αγιορείτης