Απόσπασμα από τον μνημειώδη και παρρησιασμένο για τα τότε εκκλησιαστικά πράγματα επικήδειο λόγο, που εξεφωνήθη υπό του τότε Αρχιμ. Σεραφείμ Μεντζελοπούλου νυν Μητροπολίτου Πειραιώς, εις την ιστορική και πάνδημη νεκρώσιμη ακολουθία του αειμνήστου Μητροπολίτου Κονίτσης Σεβαστιανού, συγχρόνου Αγίου Ιεράρχου, προμάχου της ορθοδοξίας και αγωνιστού των δικαίων του γένους:
«… Εισέρχεται εν τω Θεώ “Ο μισήσας τα έργα των Νικολαϊτών” (Αποκ. Β΄,6)… Ο πανυπερτέλειος και καθαρός Θεός δεν αποδέχεται τον συμβιβασμόν με τα έργα της φαυλότητος και ασφαλώς δεν θεωρεί γνησίαν την επισκοπικήν διακονίαν που με την πρόφασιν της ειρηνεύσεως ή της ταπεινώσεως ανοίγει τον δίαυλον εις την πρακτικήν της σεσηπυίας χοϊκότητος αδιαφορούσα διά την επέκεινα προοπτικήν και την αξιοπρέπειαν του τιμιωτάτου ανθρωπίνου προσώπου… Ο αποιχόμενος όμως τιμιώτατος και καθαρώτατος Επίσκοπος, ο μεγαλοφυώς υπερβάς τας αντινομίας του χοϊκού ημών περιβλήματος και του δερματίνου χιτώνος, ανεδείχθη “πιστός άχρι θανάτου” (Αποκ. Β΄,10) και ανένδοτος και ασυμβίβαστος τηρητής του αρχαίου ημών κάλλους και “της αγάπης της πρώτης” (Αποκ. Β΄,4)
Σχόλιο:
Ακουέτωσαν ταύτα οι νεόκοποι – νεοταξικοί Αρχιερείς, που θυσιάζουν την ποιμαντική της θεώσεως και την ενδελέχεια του σωτηριολογικού έργου της Εκκλησίας, στο βωμό της πανσεξουαλικής ολιστικότητος και της αμνηστεύσεως των παθών της ατιμίας. Η παγκοσμιοποίηση, τους προσέδωσε, νέα κριτήρια ερμηνείας των Γραφών και τους υποσχέθηκε αναρρίχηση στις υψηλότερες καθέδρες των ιεραρχικών αναβαθμών… Έτσι, αδιαφορούν, λένε, για την νεο-σοδομική “έννομο” συνοίκηση και “κόπτονται” μόνο για την τεκνοθεσία, για να μην έρθει τελείως βαρύς και απρόσμενος στο λαό ο συσχηματισμός τους με το πνεύμα του Αντιχρίστου και η οξεία μετάλλαξη της αρχέγονης εκκλησιαστικής διδαχής… Δεν ξέρω αν δικαιούνται τον τίτλο των “Νικολαϊτών” γιατί εκείνοι υποστήριζαν μόνο τις ελεύθερες φυσιολογικές σχέσεις. Στα παρά φύσιν προχώρησαν τα έκγονά τους, οι “Βορβορίτες - Καρποκρατιανοί”! Οπότε, μάλλον “Βορβορίτες”, κοινώς “βοθρίτες”, δηλαδή “βρωμιάρηδες” κατά το κοινώς λεγόμενο, είναι ο καταλληλότερος τίτλος που ταιριάζει σε όσους αδιαφορούν για την διαστροφή της θεόπλαστης ανθρώπινης φύσης, με την σοφιστική δικαιολογία ότι ζούμε στην εποχή της “κρεβατοξέφρενης” ζωής και της ποικίλης ηδονικής αυτοδιάθεσης του ανθρώπου… Η “ελευθερία” του 21ου αιώνα τα υπαγορεύει αυτά, υποστηρίζουν… Αλήθεια; Τί μας λέτε; Συσχηματίζεται η Εκκλησία ποτέ με το πνεύμα του κόσμου τούτου; Και ναι μεν ο καθένας μπορεί να ζει όπως νομίζει, όμως η Εκκλησία έχει βασικό καθήκον να υποδεικνύει στον άνθρωπο κάθε εποχής, πώς διασώζεται το κατά φύσιν, να διερμηνεύει τις ολέθριες επιπτώσεις του παρά φύσιν και να διασαφηνίζει την μεθοδολογία, βάσει της οποίας στοχοποιείται και επιτυγχάνεται το υπέρ φύσιν, ήτοι η θέωση του ανθρώπου… Ειδικά όταν διασαλεύονται οι σταθερές αρχές της κοινωνίας και οι απαράβατοι οντολογικοί όροι που εννοιολογούν τον άνθρωπο ως δημιούργημα “κατ’ εικόνα” και “καθ’ ομοίωσιν” Θεού, τότε η Εκκλησία έχει ανυπόστολο καθήκον να κηρύξει ιερή επανάσταση και να προφυλάξει το πλήρωμά της από τις ολέθριες επιπτώσεις της βδελυρής αυτής αντινομίας και σατανικής επιβουλής… Διαφορετικά ακυρώνουν τους Αγίους Πατέρες στα πλαίσια της μεταπατερικής “ροζουλής” αγαπολογίας και εν προκειμένω τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο που εξονόμασε
