«Αυτούς τους παθιασμένους με παρά φύση (ανώμαλες) πράξεις εγώ τους λέγω πως είναι χειρότεροι απ’ τους δολοφόνους, γιατί είναι καλύτερο να πεθάνει κανείς παρά να ζει και να προσβάλλεται έτσι. Ο δολοφόνος απέσπασε την ψυχή απ’ το σώμα, ενώ αυτός κατέστρεψε την ψυχή μαζί με το σώμα. Κι όποιο αμάρτημα κι αν πεις, δεν θα πεις κανένα ίσο με την παρανομία αυτή… Ατιμωτικότερο ακόμη είναι να ζητούν οι γυναίκες αυτές τις παρά φύση επαφές, οι οποίες πρέπει να ντρέπονται πιο πολύ από τους άνδρες γι’ αυτά τα αίσχη..(Έχουν πιο ενισχυμένη την ντροπή μέσα τους). Είναι βέβαια πολλοί που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εφευρίσκουν επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την ατίμωση αυτή. Όπως για παράδειγμα: εφ’ όσον δεν ενοχλώ κανέναν και ευχαριστιέμαι να κάνω αυτήν την πράξη, τί ενδιαφέρει τους άλλους τί κάνω στο κρεβάτι μου και με κατηγορούν ότι είμαι άθλιος και βρωμερός; Μήπως σκότωσα κανέναν; Μήπως έκλεψα; Μήπως συκοφάντησα; Μήπως πρόσβαλα κάποιον; Βέβαια, κάνω κάτι που εσύ διαφωνείς μαζί μου και έχεις διαφορετική άποψη. Γιατί όμως εγώ να το στερηθώ, επειδή εσύ έχεις άλλη γνώμη;
Σου απαντώ αμέσως, αγαπητέ μου. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει και να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που του αρέσει. Εγώ όμως, ως πνευματικός πατέρας, για να προστατέψω τους χριστιανούς, δηλαδή τα παιδιά μου, όχι μόνο πρέπει να λέω την αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά με αυστηρότητα θα μιλήσω και όχι με χάδια, αλλά και πυρακτωμένο μαχαίρι θα βάλω στην πληγή προκειμένου να θεραπεύσω το πάθος. Μάθε επίσης ότι με το να μην έχεις κάνει κάποια άλλα σοβαρά αμαρτήματα πέρα της παρά φύση συνουσίας, αυτό δεν σε δικαιώνει ενώπιον του Θεού. Ο καθένας μας, μας λέει ο Απόστολος Παύλος, είναι δούλος στο αμάρτημα που τον έχει αλυσοδέσει. Άλλος είναι δούλος και αιχμάλωτος στο ένα αμάρτημα, άλλος είναι δούλος και αιχμάλωτος σε άλλο αμάρτημα.
 |
| Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Αντιόχεια Συρίας 349 μ.Χ. - Κόμανα Πόντου 407 μ.Χ.) |
Επίσης θέλω να σου πω ότι δεν είναι ζήτημα αν διαφωνούμε για κάποια πράγματα, όσο αν μ’ αυτά που κάνουμε είμαστε δικαιωμένοι απέναντι στο Θείο Νόμο ή την φυσική τάξη με την οποία πρέπει να ζουν οι άνθρωποι την διαστρέφουμε και την προσβάλλουμε με τις παράνομες σαρκικές επαφές. Γενικά, όλα τα πάθη προκαλούν στον άνθρωπο ένα εξευτελισμό και μία ταπείνωση. Ιδιαίτερα όμως υπάρχουν κάποια πάθη που κατεβάζουν την αξία του ανθρώπου πιο κάτω από τα ζώα, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει άλλο κατώτερο στάδιο που θα μπορούσε να εξευτελισθεί από το μιαρό και μολυσμένο αυτό πάθος… Μεγάλη σύγχυση υπάρχει τώρα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Πρόσεξε τί λέει ο Νόμος του Θεού: <ο άνδρας και η γυναίκα να γίνονται ένα>. Τώρα έρχεται το αφύσικο πάθος και κάνει το ένα δύο. Δηλαδή, δημιουργώντας ο Θεός τον άνθρωπο τους χώρισε σε δύο φύλα, τον άνδρα και την γυναίκα. Ο ένας όμως συμπληρώνει τον άλλον, αυτό που λείπει από τον ένα καλύπτεται από τον άλλον και έτσι, από δύο ημιτελή έχουμε ένα ολόκληρο… Γίνονται με φυσικό τρόπο οι δύο, άνδρας και γυναίκα, ένα μέσα στο γάμο. Και απ’ αυτό το ένα γεννιέται ένας νέος άνθρωπος… Ο διάβολος, όμως, βλέποντας ότι η αυτή σαρκική επιθυμία ενώνει συμπληρωματικά τα δύο φύλα, τον άνδρα και την γυναίκα, φρόντισε πονηρά και με πάθος σφοδρό να κόψει αυτό τον φυσικό σύνδεσμο, και τους βάζει να επιχειρούν <σωματική ένωση> από μέρη του σώματος που με φυσικό δεσμό δεν ενώνονται, όχι μόνο με το να μη γεννώνται απόγονοι αλλά και με το να σύρονται οι αναιδείς σε πάθη ακατονόμαστα, αισχρά και βρώμικα… Όπως, κάποιοι μέσα στην αρρώστια τους, αφού εγκατέλειψαν πολλές φορές την επιθυμία των φαγητών, τρώνε χώμα και μικρές πέτρες κι άλλοι, όταν διψούν υπερβολικά, επιθυμούν πολλές φορές και βούρκο, έτσι κι εκείνοι αρνήθηκαν την φυσική χρήση του ανδρογύνου και έπεσαν στην αφύσικη αυτή ένωση…
Τελειώνοντας θέλω να πω και κάτι άλλο. Αλλιώς βλέπει ο Θεός έναν χριστιανό, που ενώ αγωνίζεται πέφτει σ’ ένα αμάρτημα και στη συνέχεια μετανοεί και ζητά συγχώρηση. Αυτόν ο Θεός τον ευλογεί. Αλλιώς όμως βλέπει έναν που, ενώ πέφτει σ’ ένα αμάρτημα αυτός όχι μόνο δεν συνειδητοποιεί την πτώση του αλλά και δικαιολογεί το αμάρτημά του και ακόμη χειρότερα δεν μετανοεί. Αυτόν ο Θεός τον εγκαταλείπει στην ντροπή και στην αισχύνη του… Όσοι τολμήσατε παρά φύση πράξεις να τρομάξετε, αν δεν μετανοήσετε με πόνο. Τώρα αυτά που περνάτε είναι για διόρθωση, στην αιωνιότητα θα είναι για τιμωρία… Και αν ο λόγος μου δεν επαρκεί για να σε αφυπνίσει, να θυμηθείς την φωτιά των Σοδόμων… Εκεί το αφύσικο αυτό πάθος (το να ακολασταίνουν οι άνθρωποι από το πίσω μέρος των σωμάτων τους, <οπίσω σαρκός ετέρας> όπως επεξηγεί ο Απόστολος Ιούδας ο Αδελφόθεος στον στίχο 7 της επιστολής του) επεκτάθηκε και στα παιδιά τους και γι’ αυτό κατακάηκαν από πύρινη βροχή.
Όμως σήμερα γίνονται αναρίθμητα και μύρια άλλα αμαρτήματα που μπορώ να πω ότι είναι ίσα και πιθανόν χειρότερα και από εκείνα που έγιναν στα Σόδομα και στα Γόμορρα και τέτοια βροχή δεν πέφτει. Ποιος είναι ο λόγος; Γιατί έχει ετοιμασθεί μια άλλη φωτιά, μια άλλη πύρινη βροχή που προκαλεί πόνο και θλίψη ανώτερη και τρομερή. Αμέσως διακρίνω την ειρωνεία. Γελάς και κοροϊδεύεις, όταν ακούς για κόλαση και τιμωρία. Σε συμβουλεύω, κάνε μια επίσκεψη σ’ αυτές τις ταλαίπωρες πόλεις και θα πεισθείς για την αλήθεια των λόγων μου…Ακόμη η περιοχή καπνίζει… Και όπως η παρά φύση επαφή που έκαναν, αναιρούσε την γονιμότητα, έτσι σηκώνει επιτίμιο η γη που κατοικούσαν και δεν μπορεί να γονιμοποιήσει στα σπλάχνα της καρπούς μέχρι την συντέλεια του αιώνος τούτου…».
(Ανθολογία Χρυσοστομικών Λόγων σε αφηγηματική απόδοση)
Διασκευή-επιμέλεια: Μοναχός Βρυένιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου