+ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «… Όταν έρχονται σε μένα ζευγάρια που είναι καλοί χριστιανοί, τους συμβουλεύω πριν από κάθε συνεύρεση να προσεύχονται μαζί στο Θεό. Μόνο έτσι απαλλάσσονται από τις προσβολές των δαιμόνων. Ξέρεις…Τα δαιμόνια έρχονται κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης και βασανίζουνε τους ανθρώπους… Τα βρωμερά δαιμόνια της πορνείας φταίνε που κάποιοι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μεταμορφώνονται, βγαίνουν εκτός εαυτού και δεν ξέρουνε τί ζητάνε και τί κάνουνε, σε σημείο που και οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουνε τον εαυτό τους».
Από το βιβλίο «Ο ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» Α΄ Τόμος, σελ. 111 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΕΛΛΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος και δικαίως, γιατί ενεργούν τόσο βάναυσα τα πειρασμικά πνεύματα εκείνη την ώρα; Η ερωτική συνεύρεση ανδρός και γυναικός δεν είναι ευλογημένη μέσα στον τίμιο γάμο; Δεν έχει καρπό την τεκνογονία; Δεν ενώνει τους δύο συμπληρωματικά σε ένα σώμα, σε μια ενιαία και αρμονική ψυχοσωματική ολότητα; Δεν έχει προοπτική την θέωση; Βεβαιότατα όλα αυτά! Πλην, όμως, ο τρόπος αυτός ενώσεως και συνυπάρξεως ανδρός και γυναικός προέκυψε μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Δεν ήταν αρχική χορηγία του Θεού. Δεν είναι προηγούμενο αλλά επόμενο θέλημά Του, συνέπεια της ανθρώπινης αποστασίας. Η ηδονή στο νου ήταν η πρώτη προικοδότηση του Δημιουργού στον άνθρωπο. Έβλεπε μέσα από την καρδιά την δόξα του Θεού, ετέρπετο πνευματικά και ορμούσε αυτεξουσίως προς τα άνω για να γευθεί και νέες εκπλήξεις χάριτος… Έπειτα, πέρασε η ηδονή από τον οφθαλμό της ψυχής (νου) στο σώμα και γυρεύει εκτόνωση στις αισθησιακές απολαύσεις και κυρίως στις ισχυρότερες τούτων. Τις γενετήσιες. Η ηδονή από απαθής και πνευματική μετεβλήθη σε εμπαθής και χοϊκή. Ο Θεός οικονόμησε αυτό το μεταπτωτικό δεδομένο ως κινητήρια δύναμη για την ένωση των δύο φύλων και την αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους. Το ευλόγησε μέσα στα πλαίσια του τιμίου γάμου και το ονόμασε «μεταπτωτικό κατά φύσιν». Έθεσε, όμως, και κανόνες στη λειτουργία του γενετήσιου ενστίκτου, ώστε να μην εκφυλίζει τον άνθρωπο επειδή είναι εμπαθές αλλά να τον συγκρατεί στα πλαίσια της σωφροσύνης και να τον βοηθά στην προοδευτική αναγωγή της ηδονής από την σάρκα στο νου, όπως ήταν πριν την πτώση… Τότε ο γάμος οδηγεί στην θέωση, όπως λένε ξερά και σύγχρονοι νεοπατερικοί «Θεολόγοι», «μη νοούντες μήτε ά λέγουσι, μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται». Αυτό για να γίνει, απαιτείται άσκηση και ακραιφνής φυσιολογική – συμπληρωματική αγάπη στα πλαίσια της νόμιμης συζυγίας. Αυτός είναι από θεολογικής πλευράς ο άγιος γάμος!
Ως μεταπτωτική, όμως, η σαρκική ένωση των συζύγων «ου παντάπασιν εκτός αμαρτίας εστίν, δια την εμπαθή ηδονήν» όπως επεξηγεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για παράδειγμα ο προφητάναξ Δαβίδ δεν ήταν καρπός παράνομου σχέσεως αλλά τονίζει στον 50ό ψαλμό: «Ιδού
